Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Ένα τέλος, μια νέα «πράσινη» αρχή

Το Αντίο και.. το καλημέρα

Την παραίτησή του από το νομαρχιακό συμβούλιο ανακοίνωσε επίσημα πριν λίγες μέρες σε συνέντευξη τύπου, ο πρώην Νομαρχιακός Σύμβουλος και νυν Ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων, Μιχάλης Τρεμόπουλος. Έπειτα από 11 χρόνια μαχών 11 χρόνια αγώνων

«Δεν ήθελα πραγματικά να αφήσω αυτή την υπόθεση στη μέση, παρόλα αυτά είμαι αναγκασμένος. Το καλό κλίμα, συνεννόησης που υπάρχει και έχει δημιουργηθεί μέσα στο Νομαρχιακό Συμβούλιο ελπίζω να διατηρηθεί». Ανέφερε ο κ. Τρεμόπουλος. « Εγώ από την μεριά μου θα κάνω το κάθε τι, ώστε να παραμείνει αυτό το κλίμα, τόσο για τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης και για τους ανθρώπους που μάχονται για την προσωπική τους αξιοπρέπεια, όσο και για μια στοιχειώδη διαφάνεια στις αποφάσεις της διοίκησης, για τη συμμετοχή και τη διαβούλευση», δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Τρεμόπουλος. Όσον αφορά τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την παραίτηση σημείωσε: «Μπορεί να φαίνεται πως είναι το τέλος μίας διαδρομής, αλλά στην ουσία είναι η έναρξη μίας άλλης, ελπίζω και αυτής αναβαθμισμένης. Επειδή πιστεύω εδώ και χρόνια πως η οικολογική δράση πρέπει να έχει πάνω από όλα τοπικές αναφορές, γι’ αυτό και πολύ νωρίς ασχολήθηκα με την τοπική αυτοδιοίκηση και πιο συγκεκριμένα στο δήμο Θεσσαλονίκης και μετά στη Νομαρχία. Αυτή τη στιγμή συμπληρώνω 11 χρόνια. Θεωρούσα ότι μπορώ να τα βγάλω πέρα μέχρι το τέλος της θητείας μου, αλλά οι υποχρεώσεις στις Βρυξέλες και στο Στρασβούργο ως Ευρωβουλευτής και μετά την εκλογή μου ως αντιπροέδρου στην επιτροπή περιφερειακής ανάπτυξης και στην επιτροπή περιβάλλοντος και ασφάλειας των τροφίμων και δημόσιας υγείας, είναι αυξημένες».

Η νέα αρχή

«Έχω ήδη αναλάβει κάποιες υποχρεώσεις ως εισηγητής σε κάποια θέματα και οφείλω να πω ότι δεν τα γνωρίζω όσο τουλάχιστον θα ήθελα. Παράδειγμα είμαι εισηγητής σε ένα θέμα που αφορά την «φαρμακοεπαγρύπνηση». Συγκεκριμένα είναι ένας θεσμός που λειτουργεί, σε καλούς ρυθμούς, με καλή υποδομή και σε καλό κλίμα, αλλά ταυτόχρονα και εκεί υπάρχουν συμφέροντα που πιέζουν, τα οποία όμως έχουν ονοματεπώνυμο. Π.χ είναι περίπου 14.000 λομπίστες που προσπαθούν να περάσουν τις απόψεις, τα συμφέροντα και τις γραμμές τους φανερά στους ευρωβουλευτές. Όταν είσαι λοιπόν εισηγητής σε ένα τέτοιο θέμα, σε επισκέπτεται η ίδια η Ευρωπαϊκή φαρμακοβιομηχανία και όχι ο κάθε παρατρεχάμενος του Νομάρχη. Σήμερα σε μία εποχή που φαίνεται να υπάρχει ένα παγκοσμιοποιημένο διεθνές περιβάλλον, θα πρέπει οι πολίτες να νιώθουν και να έχουν αναφορές από το τοπικό επίπεδο, να διαχέονται οι εξουσίες και με βάση τις ευρωπαϊκές αρχές να παίρνονται αποφάσεις σε εκείνο το επίπεδο, που είναι πιο κοντά στον πολίτη. Γι’ αυτό και διάλεξα την επιτροπή περιφερειακής ανάπτυξης, γιατί από εκεί περνούν τα χρήματα, ενώ σε άλλες επιτροπές όπως το περιβάλλον η για άλλες που αφορούν την ενέργεια κινούμαστε σε ένα επίπεδο απόψεων. Παρόλο που δεν ήταν τομέας που είχα ασχοληθεί θεώρησα πως εκεί έπρεπε να δώσω βάρος». «Ελπίζω ότι η επόμενη διοίκηση στο Νομαρχιακό Συμβούλιο ή στην περιφερειακή αυτοδιοίκηση που λένε ότι θα δημιουργηθεί, θα αξιοποιήσουν ανθρώπους ικανούς από όλες τις παρατάξεις, οι οποίοι θα μπορούν να προσφέρουν στον τόπο, ώστε να υπάρχει μία άλλη πορεία», συμπλήρωσε ο κ. Τρεμόπουλος. Η αντικαταστάτρια του Μιχάλη Τρεμόπουλου στο Νομαρχιακό Συμβούλιο μετά την παραίτησή του, η Ελεονόρα Ζώτου σε δηλώσεις της στον τυπο, τόνισε: “Είναι μεγάλο το φορτίο για μένα, μετά την μακρόχρονη πορεία του Μιχάλη Τρεμόπουλου στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όλα αυτά τα 11 χρόνια παρουσίας του, οι αγώνες που έχουμε κάνει μαζί για τα προβλήματα στο Νομό, είναι μία παρακαταθήκη για το μέλλον. Θα βάλω τα δυνατά μου για να κάνουμε ότι καλύτερο για το καλό του τόπου μας”.

Το Πράσινο Τρένο

Το Σάββατο 28 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε για πρώτη φόρα στη Βόρεια Ελλάδα μια πρωτότυπη μίνι καμπάνια από τους Οικολόγους Πράσινους. Η μίνι καμπάνια περιελάμβανε τη μίσθωση μίας αμαξοστοιχίας του ΟΣΕ, η οποία ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη με προορισμό την Κοζάνη αφού πρώτα σταμάτησε σε αρκετούς ενδιάμεσους σταθμούς (Αλεξάνδρεια, Σκύδρα, Έδεσσα, Φλώρινα, Πτολεμαϊδα).

Στόχοι της καμπάνιας ήταν:

  • η διάδοση της χρήσης του σιδηροδρόμου ως περιβαλλοντικά φιλικό, οικονομικό αλλά και διασκεδαστικό μέσο.
  • Η αφύπνιση των πολιτών με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στον σιδηρόδρομο.
  • Η γνωστοποίηση στο ευρύ κοινό των ωφελειών που μπορούν να προκύψουν από την ανάπτυξη του μέσου αυτού στην περιοχή τους.
  • Ο συμβολισμός με την επίσκεψη στον Νομό Κοζάνης τον υπ’αριθμόν ένα ρυπαντή στην Ευρώπη με αέρια του θερμοκηπίου για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

Επειδή είχα την τύχη να συμμετέχω στην πραγματικά αξιόλογη αυτή εκδήλωση, θα ξεχωρίσω μία στιγμή που πραγματικά με συγκίνησε και με έκανε να αναλογιστώ το πραγματικό κόστος του «σύγχρονου» τρόπου ζωής.

Η σκηνή άρχισε να εξελίσσεται όταν το τρένο αφού πέρασε μέσα από τα ορυχεία της ΔΕΗ μετά την Πτολεμαϊδα, ένα τοπίο που θα μπορούσε άνετα να γυριστεί ταινία με θέμα τον Πλανήτη Άρη, έφτασε στο μοναδικό κτίριο που απόμεινε από το χωριό Κομμανός του οποίου οι κάτοικοι υποχρεώθηκαν να το εκγαταλείψουν. Τον μισογκρεμισμένο και εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό σταθμό του. Αφού σταμάτησε το τρένο στο σταθμό, ήρθε στο πρώτο βαγόνι που βρισκόμουν ο μηχανοδηγός του τρένου, περίπου 50 ετών. Μιλούσε με τρεμάμενη φωνή και έβγαλε μία φωτογραφία από το πορτοφόλι του. Η φωτογραφία έδειχνε μία παρέα περίπου 10 ατόμων, πρέπει να ήταν αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, μπροστά στο σταθμό του Κομμανού με λουλούδια, δέντρα και χαμογελαστά πρόσωπα, ενώ πίσω φαινόταν κάποια σπιτάκια. «Αυτός είναι ο πατέρας μου» είπε. «Ήταν και αυτός μηχανοδηγός! Εδώ μεγαλώσαμε! Κοίτα πως έγινε το μέρος!». Εκεί σταμάτησε. Μάζεψε τη φωτογραφία και θλιμμένος χώθηκε πάλι στην καμπίνα του οδηγού.

Για να έχουμε εμείς την πολυτέλεια να σπαταλάμε ενέργεια κάποιοι άνθρωποι ζουν κουβαλώντας μαζί τους τέτοιες φωτογραφίες γιατί το μέρος τους δεν υπάρχει πια. Πολύ σύντομα χιλιάδες ή ακόμη και εκατομμύρια άνθρωποι θα κουβαλούν μαζί τους τέτοιες φωτογραφίες και με δάκρυα στα μάτια θα μας αφηγούνται ιστορίες για το νησί τους, την πόλη τους, τις αγαπημένες τους παραλίες που δεν υπάρχουν πια. Η κλιματική αλλαγή μας χτυπά την πόρτα.

Αξίζει άραγε;

Μήπως αγκαλιάζοντας τον σιδηρόδρομο θα αποτρέψουμε τέτοιες σκηνές στο μέλλον;

Aργύρης Μπούρας