Το Πράσινο Τρένο

Το Σάββατο 28 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε για πρώτη φόρα στη Βόρεια Ελλάδα μια πρωτότυπη μίνι καμπάνια από τους Οικολόγους Πράσινους. Η μίνι καμπάνια περιελάμβανε τη μίσθωση μίας αμαξοστοιχίας του ΟΣΕ, η οποία ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη με προορισμό την Κοζάνη αφού πρώτα σταμάτησε σε αρκετούς ενδιάμεσους σταθμούς (Αλεξάνδρεια, Σκύδρα, Έδεσσα, Φλώρινα, Πτολεμαϊδα).

Στόχοι της καμπάνιας ήταν:

• η διάδοση της χρήσης του σιδηροδρόμου ως περιβαλλοντικά φιλικό, οικονομικό αλλά και διασκεδαστικό μέσο.
• Η αφύπνιση των πολιτών με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στον σιδηρόδρομο.
• Η γνωστοποίηση στο ευρύ κοινό των ωφελειών που μπορούν να προκύψουν από την ανάπτυξη του μέσου αυτού στην περιοχή τους.
• Ο συμβολισμός με την επίσκεψη στον Νομό Κοζάνης τον υπ’αριθμόν ένα ρυπαντή στην Ευρώπη με αέρια του θερμοκηπίου για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

Επειδή είχα την τύχη να συμμετέχω στην πραγματικά αξιόλογη αυτή εκδήλωση, θα ξεχωρίσω μία στιγμή που πραγματικά με συγκίνησε και με έκανε να αναλογιστώ το πραγματικό κόστος του «σύγχρονου» τρόπου ζωής.

Η σκηνή άρχισε να εξελίσσεται όταν το τρένο αφού πέρασε μέσα από τα ορυχεία της ΔΕΗ μετά την Πτολεμαϊδα, ένα τοπίο που θα μπορούσε άνετα να γυριστεί ταινία με θέμα τον Πλανήτη Άρη, έφτασε στο μοναδικό κτίριο που απόμεινε από το χωριό Κομμανός του οποίου οι κάτοικοι υποχρεώθηκαν να το εκγαταλείψουν. Τον μισογκρεμισμένο και εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό σταθμό του. Αφού σταμάτησε το τρένο στο σταθμό, ήρθε στο πρώτο βαγόνι που βρισκόμουν ο μηχανοδηγός του τρένου, περίπου 50 ετών. Μιλούσε με τρεμάμενη φωνή και έβγαλε μία φωτογραφία από το πορτοφόλι του. Η φωτογραφία έδειχνε μία παρέα περίπου 10 ατόμων, πρέπει να ήταν αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, μπροστά στο σταθμό του Κομμανού με λουλούδια, δέντρα και χαμογελαστά πρόσωπα, ενώ πίσω φαινόταν κάποια σπιτάκια. «Αυτός είναι ο πατέρας μου» είπε. «Ήταν και αυτός μηχανοδηγός! Εδώ μεγαλώσαμε! Κοίτα πως έγινε το μέρος!». Εκεί σταμάτησε. Μάζεψε τη φωτογραφία και θλιμμένος χώθηκε πάλι στην καμπίνα του οδηγού.

Για να έχουμε εμείς την πολυτέλεια να σπαταλάμε ενέργεια κάποιοι άνθρωποι ζουν κουβαλώντας μαζί τους τέτοιες φωτογραφίες γιατί το μέρος τους δεν υπάρχει πια. Πολύ σύντομα χιλιάδες ή ακόμη και εκατομμύρια άνθρωποι θα κουβαλούν μαζί τους τέτοιες φωτογραφίες και με δάκρυα στα μάτια θα μας αφηγούνται ιστορίες για το νησί τους, την πόλη τους, τις αγαπημένες τους παραλίες που δεν υπάρχουν πια. Η κλιματική αλλαγή μας χτυπά την πόρτα.

Αξίζει άραγε;

Μήπως αγκαλιάζοντας τον σιδηρόδρομο θα αποτρέψουμε τέτοιες σκηνές στο μέλλον;

Aργύρης Μπούρας