Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Εμβολιασμοί: Η άλλη άποψη

«Η κάθε αλήθεια περνάει τρία στάδια. Πρώτα γελοιοποιείται. Μετά πολεμάται. Και τελικά γίνεται αποδεκτή ως αυτονόητη».
Shopenhouer

Παρά την εξάλειψη πολλών ασθενειών τον προηγούμενο αιώνα, αρκετών κυρίως λόγω των καλύτερων συνθηκών υγιεινής και διαβίωσης, τα τελευταία τριάντα χρόνια υπάρχει μία έκρηξη νέων χρόνιων ασθενειών του νευρικού και ανοσοποιητικού συστήματος, κυρίως σε παιδιά. Παρά τις ιατρικές έρευνες και την τεράστια εξέλιξη στις τεχνολογίες διάγνωσης και θεραπείας, ο καρκίνος είναι η πρώτη αιτία θανάτου στον δυτικό κόσμο και τα αίτιά του παραμένουν άγνωστα. Παράλληλα, έρευνα που δημοσιοποιήθηκε στις Η.Π.Α. το 2002 αποκάλυψε ότι τα ιατρικά λάθη και οι παρενέργειες των φαρμάκων αποτελούν τον τρίτο λόγο θανάτου μετά από τον καρκίνο και τα καρδιακά νοσήματα. Οι αλλεργίες έχουν κυριολεκτικά εκτοξευθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια και τα περισσότερα αντιβιοτικά είναι πλέον αναποτελεσματικά, καθώς η αντίσταση των προσαρμοσμένων πια βακτηριδίων αυξάνεται.
Παρά την καθαρή αύξηση των δαπανών για την υγεία, η ποιότητα της ζωής και της υγείας του ανθρώπου στις χώρες της Δύσης έχει επιδεινωθεί.

Τα εμβόλια αμφισβητούνται όλο και περισσότερο, όχι μόνο εξαιτίας των παρενεργειών τους, αλλά κυρίως εξαιτίας του ότι αποκαλύπτεται όλο και περισσότερo, ότι η αποτελεσματικότητά τους είναι μόνο υποθετική. Ο εμβολιασμός ή όχι ενός ατόμου πρέπει να είναι μία συνειδητή, ελεύθερη επιλογή. Ο εμβολιασμός είναι μια πλήρης ιατρική πράξη και οι πιθανές συνέπειές του δεν θα έπρεπε να υποτιμούνται. Θα πρέπει λοιπόν να αντιμετωπίζονται με την μέγιστη προσοχή και πλήρη γνώση των παρενεργειών τους.

Εδώ και αρκετές δεκαετίες έχει αναπτυχθεί σε Ευρώπη και Αμερική ένα κίνημα με σκοπό αφενός να ενημερώσει σχετικά με τις ανεπιθύμητες ενέργειες των εμβολιασμών και τις συνέπειές τους για την κοινωνία σε οικονομικό, κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο αφετέρου να ενθαρρύνει την ελεύθερη επιλογή για εμβολιασμό.

Σύμφωνα με το National Vaccine Information Center των ΗΠΑ, οι γονείς πριν από κάθε εμβολιασμό πρέπει να θέσουν στον εαυτό τους τις εξής ερωτήσεις:
  • Είναι αυτή τη στιγμή το παιδί μου άρρωστο εξαιτίας κάποιας ασθένειας;
  • Είχε κάποια σοβαρή αντίδραση σε προηγούμενο εμβόλιο;
  • Έχει ιστορικό το ίδιο – ή άλλο μέλος της οικογένειάς μου – αντίδρασης σε εμβόλια, σπασμούς ή νευρολογικές διαταραχές, αλλεργίες ή διαταραχές του ανοσολογικού συστήματος;
  • Έχω ενημερωθεί για το άν το παιδί μου ανήκει σε κάποια κατηγορία υψηλού κινδύνου που μπορεί να παρουσιάσει κάποια αντίδραση στο εμβόλιο;
  • Έχω ενημερωθεί πλήρως για τις πιθανές αντιδράσεις του εμβολίου που πρόκειται να κάνει;
  • Ξέρω να αναγνωρίζω μια αντίδραση στο εμβόλιο;
  • Ξέρω πώς και πού πρέπει να την αναφέρω;
  • Γνωρίζω τον κατασκευαστή και τον αριθμό της παρτίδας του εμβολίου που πρόκειται να γίνει στο παιδί μου;

Γιορτές και η αποθέωση της κατανάλωσης

«ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ» ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΣΟ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Ο καταναλωτισμός είναι εκείνη η ιδεολογία που εξισώνει την προσωπική ευτυχία με την αγορά υλικών αγαθών και την κατανάλωση και σχετίζεται άμεσα με την ιδεολογία της αέναης ανάπτυξης της παραγωγής (παραγωγισμός) και της συνακόλουθης αυξανόμενης χρήσης των φυσικών πόρων.
Οι γιορτές των Χριστουγέννων είναι συνήθως αφορμή για μια καταναλωτική εξόρμηση, η οποία έχοντας ξεφύγει από οποιαδήποτε λογικά πλαίσια κατευθύνεται συνήθως σε πλαστικά παιχνίδια, σε αλκοολούχα ποτά, σε λιπαρά φαγητά και ίσως και σε κάποια ταξίδια. Για όλα αυτά μάλιστα, τα τελευταία χρόνια και με την ενθάρρυνση της διαφημιστικής δύναμης των τραπεζών, γινόταν προσφυγή και σε διάφορα «εορτοδάνεια» με απαράδεκτους όρους, που βύθισαν σε μεγαλύτερη υπερχρέωση τους ήδη προβληματικούς οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Με την έκρηξη της οικονομικής κρίσης, ωστόσο, αντί να ακουστούν φωνές σύνεσης, άρχισαν να κυριαρχούν κακόηχες και πανικόβλητες κορώνες, κυρίως από την αμερικανική ήπειρο, για περισσότερη κατανάλωση, με διάφορες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές προτροπές του στυλ «βγείτε να ψωνίσετε για να σώσετε την οικονομία»!
Το οικολογικό κίνημα, ακόμη και σε εποχές αφθονίας, στοχεύοντας σε πιο ποιοτικές κατευθύνσεις, προέτρεπε για εθελοντική λιτότητα, για κατασκευές του τύπου «φτιάξτο μόνος σου», για ανταλλαγές δώρων ή μεταχειρισμένων αντικειμένων (π.χ. bookcrossing) και συνειδητή κατανάλωση. Προέτρεπε για μια αλλαγή των καταναλωτικών προτύπων που θα μπορούσε να συνοδευτεί και με μια αλλαγή των παραγωγικών προτύπων και να οδηγήσει σε αλλαγές στις οικονομικές δομές, σε κατευθύνσεις πιο ήπιες και πιο προσαρμοσμένες στις κοινωνικές και τις περιβαλλοντικές ανάγκες.
Η εθελοντική απλότητα είναι ένας τρόπος ζωής, κατά τον οποίο τα άτομα συνειδητά επιλέγουν να μειώσουν τα επίπεδα κατανάλωσής τους. Ο Επίκουρος υποστήριζε ότι τα προβλήματα που προκύπτουν από το να διατηρεί κανείς έναν πολυδάπανο τρόπο ζωής ξεπερνούν τις απολαύσεις που αυτός προσφέρει. Συνεπώς, έφτανε στο συμπέρασμα ότι αυτά που είναι απαραίτητα για την ευτυχία, τη σωματική άνεση και τη ζωή την ίδια θα έπρεπε να διατηρούνται σε επίπεδα ελάχιστης δαπάνης. Ένας πιο πρόσφατος συγγραφέας, ο Henry David Thoreau έγραψε το κλασικό πλέον βιβλίο Walden (1854), όπου περιγράφει και υποστηρίζει έναν τρόπο διαβίωσης με απλότητα και ελάχιστες επιπτώσεις στο περιβάλλον.
Ένας τέτοιος τρόπος ζωής περιλαμβάνει και διαφορετικές προσεγγίσεις εννοιών όπως η ποιότητα ζωής και η τεχνολογία. Ιδιαίτερα για την τελευταία, γίνεται σήμερα χρήση του όρου «κατάλληλη τεχνολογία» ή «εναλλακτική τεχνολογία», που περιλαμβάνει εφαρμογές που εξασφαλίζουν ενέργεια από τον ήλιο ή τον άνεμο, τρόφιμα από βιολογικές καλλιέργειες, βιοκλιματική αρχιτεκτονική, ενημέρωση από το ραδιόφωνο και το διαδίκτυο αντί της τηλεόρασης, κ.ο.κ.

Ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες από το εξωτερικό, αλλά και την Ελλάδα που προτείνουμε για περισσότερο προβληματισμό αποτελούν:
Το περιοδικό Ethical Consumer - http://www.ethicalconsumer.org/
Το ελληνικό παράρτημα της Fair Trade - http://www.fairtrade.gr/
Ανταλλαγές βιβλίων (bookcrossing): http://www.bookcrossing.com/ και το σχετικό ελληνικό φόρουμ: http://www.bookcrossing.com/forum/28, αλλά και http://greekbookcrossing.pbworks.com/
Η διεθνής ημέρα κριτικής στην κατανάλωση (Buy Nothing Day) που συντονίζεται από την οργάνωση Adbusters: https://www.adbusters.org/campaigns/bnd
Διεθνής εβδομάδα επιβράδυνσης (International Downshifting Week): http://www.downshiftingweek.com/ και Slow Movement: http://www.slowmovement.com/downshifting.php
Τα αντικαταναλωτικά Χριστούγεννα (Buy Nothing Christmas) που προωθούνται από μια καναδική θρησκευτική οργάνωση Μεννονιτών: http://www.buynothingchristmas.org/
Το δίκτυο της «ελευθεροκύκλωσης» Freecycle Network: http://www.freecycle.org/

Καλές και λιτές γιορτές!

Οι Οικολόγοι- Πράσινοι δύο μήνες μετά τις εκλογές

Του Ιωάννη Π. Παπαπανάγου

Μια σειρά αλλεπάλληλων «αιφνιδιασμών» ακολούθησαν το αποτέλεσμα των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών, το οποίο δεν επιβεβαίωσε την προσδοκία αρκετών μελών των Ο-Π και όπως αυτή δημιουργήθηκε από τιςευρωεκλογές.
Η εντυπωσιακή εκλογική εμφάνιση, δηλαδή η εκλογή ευρωβουλευτή, μάλιστα του Μιχάλη Τρεμόπουλου, συγκεκριμένου και ιδιαίτερα γνωστού για την μακρά και συνεπή του δράση, σε όλο το φάσμα της πολιτικής οικολογίας, γέννησε πολλές προσδοκίες. Τούτο διότι, όπως θα εξηγήσω παρακάτω, δεν αναγνώσθηκε σωστά, ούτε η πολιτική συγκυρία, αλλά ούτε και η απήχηση του πολιτικού-ιδεολογικού λόγου των Ο-Π.
Μου δημιουργείται η υπόνοια ότι κάποιοι εξέλαβαν τοις μετρητοίς την επιτυχία αυτή και θεώρησαν ότι ο ριζοσπαστικός πολιτικός και ιδεολογικός λόγος του Μιχάλη Τρεμόπουλου κυρίως και των Ο-Π, είχε ευθεία αντιστοίχηση με την διάθεση των ψηφοφόρων, ως εάν να δημιουργήθηκε αιφνίδια ένα κύμα αριστερής οικολογικής τοποθέτησης και ως εκ τούτου ήταν λογικό αυτό να εκφραστεί στις βουλευτικές εκλογές.
Όμως όταν το ζητούμενο των εκλογών είναι η πολιτική εξουσία και η συμμετοχή σε αυτήν, κάτι που δεν χαρακτηρίζει τις ευρωεκλογές, οι πολίτες κινούνται κυρίως «πολιτικά» και όχι «ιδεολογικά». Ο αιφνιδιασμός λοιπόν της μη επιτυχίας υπέρβασης του ορίου 3% ωστόσο δείχνει να μην κινητοποιεί τουλάχιστον τα μέλη και τα στελέχη των Ο-Π.
Φαίνεται ότι τα προνόμια που προσέφερε στο κόμμα ο νόμος ως συνέπειες της εκλογής ευρωβουλευτή, τείνουν να υποκαταστήσουν τον κινηματικό χαρακτήρα του και να διαφοροποιήσουν τον χαρακτήρα της πολιτικής του δράσης: Παύει να είναι αυθόρμητος, οικολογικός, αλληλέγγυος αλλά μετατρέπεται σε λόγο δια των εκπροσώπων, θέλω να πω ότι οι Ο-Π δείχνουν να βολεύονται στην πολιτική δράση, αυτή των ανακοινώσεων της κεντρικής πολιτικής εκπροσώπησηςκαι να παίρνουν αποστάσεις από την παρουσία στους κοινωνικούς αγώνες.
Δείχνει επιπλέον να συμβαίνει και το αντίστροφο: Η κεντρική πολιτική εκπροσώπηση να συμπεριφέρεται με μια αυτάρκεια (και αυταρέσκεια) ως προς τις απαιτήσεις της συνεχούς πολιτικής παρουσίας και να μην υποστηρίζει την αυτονομία της έκφρασης των επί μέρους πολιτικών κινήσεων. Ακόμη χειρότερα, φαίνεται να μην είναι σε θέση να διαχειριστεί ένα ολοφάνερο πολιτικό κέρδος από τις εκλογικές αναμετρήσεις το οποίο σε κάθε περίπτωση κεφαλαιοποιούσε την ως τότε δράση της πολιτικής οικολογίας και των στελεχών της:
Δεν μπόρεσε να προχωρήσει σε μία οργανωτική επέκταση με την δημιουργία πολιτικών κινήσεων σε πιο εκτεταμένο γεωγραφικό πεδίο, ή πεδίο άλλων κοινωνικών αναφορών (χώροι εργασίας, πολιτισμού, εκπαίδευσης κλπ). Φέρεται, μερικές φορές να δρα σαν ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός που επιχειρεί ,ματαίως βέβαια, να υποκαταστήσει την πρωτόβουλη πολιτική δράση των πολιτών. Γεννιέται μερικές φορές η απορία μήπως οι Ο-Π αργά αλλά σταθερά παρασύρονται στον εύκολο δρόμο της ίδρυσης μιας κομματικής γραφειοκρατίας που σκέφτεται, εκπροσωπεί αυθεντικά και δρα στο όνομα των «μαζών»…
Θα άξιζε τον κόπο να επιχειρήσουμε εδώ να προσεγγίσουμε και τις προσδοκίες των πολιτών ως προς τι εκείνοι θεωρούν αυθεντικό πολιτικό μήνυμα των Ο-Π.
Είναι μάλλον προφανές ότι ένας μεγάλος αριθμός πολιτών (ο μεγαλύτερος) που ψηφίζει Ο-Π δεν προσελκύεται από το αίτημα που ορθά προβάλλει το κόμμα, αυτό δηλαδή που θα μπορούσε να αποδοθεί από τον όρο «αλληλεγγύη», άλλωστε υπάρχουν άλλα κόμματα με ιστορική προσφορά στον τομέα αυτό και μάλιστα πολύχρονη.
Προσελκύεται από την ανάδειξη σε παγκόσμιο επίπεδο και ως κυρίαρχης μερικές φορές, της κρίσης του περιβάλλοντος. Ενστικτωδώς οι πολίτες θεώρησαν τους Ο-Π ως αυθεντικούς εκφραστές αυτής της τάσης (και όχι άλλους που εμφανίζονται και ως τέτοιοι, εννοώ των ΣΥΡΙΖΑ).
Αυτή είναι η μεγάλη πολιτική ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί.
Πρέπει με άλλα λόγια να ενισχυθεί η πολιτική παρέμβαση των Ο-Π προς την κατεύθυνση της προνομιακής τους πολιτικής αναφοράς και πάνω σε αυτήν κυρίως, να επιχειρήσουν να οργανώσουν τον ευρύτερο πολιτικό και ιδεολογικό τους λόγο, και να σταθεροποιήσουν τους δεσμούς τους με την κοινωνία, που φυσικά δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένοι, ώστε να διευρύνουν και τα όρια της πολιτικής οικολογίας πέραν μιας ευαίσθητης περιβαλλοντικής θέσης.
Για να γίνω σαφέστερος, δεν είναι υποχρεωμένοι οι πολίτες να κατανοήσουν τον χαρακτήρα της ριζοσπαστικής πολιτικής οικολογίας που διαπερνά το λόγο των Ο-Π, είναι υποχρεωμένοι εκείνοι όμως να τον καταστήσουν προσιτό.
Αυτό μεταξύ των άλλων σημαίνει διεύρυνση της πολιτικής οργάνωσης, και επιστροφή σε «ακτιβιστικές» πολιτικές με άμεσο και αναγνωρίσιμο τρόπο, με σεβασμό στην αυτονομία των κινήσεων και των πολιτών

Φτάνει πια με τους Μακεδονομάχους!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:
Νίκος Ταχιάος, μέλος Κ.Ε. ΝΔ,
πρώην αν. ΓΓ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Αναπτυξιακής Συνεργασίας, ΥΜΑΘ


Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα είχατε την ευθύνη για τις οικονομικές σχέσεις με τις βαλκανικές χώρες. Η γενική σας εντύπωση είναι ότι έχουν αναπτυχθεί όσο θα μπορούσαν;
Δεν είναι εύκολη η απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Κατ’ αρχήν, πρέπει να γίνει σαφές ότι, στην αρχή, αρκετοί είδαν στις γειτονικές μας χώρες ένα Eldorado. Αυτοί, οι πρώτοι δεν ήταν πάντα οι καλύτεροι πρεσβευτές της ελληνικής επιχειρηματικότητας, αφού ήταν και οι πιο ριψοκίνδυνοι. Το γεγονός αυτό θόλωσε κάπως την εικόνα της χώρας μας. Στην πορεία, τα πράγματα βελτιώθηκαν πολύ, ειδικά με τις τραπεζικές επενδύσεις και με την έξοδο ισχυρών ελληνικών brand-names. Παρόλα αυτά, υπάρχουν πολλά ακόμη που πρέπει να γίνουν, ειδικότερα στα Δυτικά Βαλκάνια. Πιστεύω όμως, ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις πρέπει να αναζητήσουν ευκαιρίες και στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και στην Κεντρική Ασία. Βεβαίως, κάτω από το φάσμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης, όλα αυτά είναι είτε διαπιστώσεις, είτε ευχολόγια. Η πραγματικότητα δείχνει μάλλον εσωστρέφεια.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Ελλάδα απέκτησε πολλά ανοιχτά μέτωπα στην εξωτερική πολιτική, ορισμένα από τα οποία διατηρούνται ακόμη. Πόσο επηρεάζουν αυτά;
Πολύ! Από το ΄92 και μετά, η ελληνική πολιτική σκηνή σκοπιανοποιήθηκε πλήρως. Επικράτησαν εξωπραγματικές και υπερβολικές φοβίες, που ακόμη και σήμερα σημαδεύουν την πορεία του τόπου. Για παράδειγμα, ο πόλεμος των ταυτοτήτων ήταν ένα παράγωγο αυτού του κλίματος. Οι μακεδονομάχοι του 21ου αιώνα είναι ένα άλλο. Η συνηγορία στην πολιτική Μιλόσεβιτς ήταν ένα χαρακτηριστικό δείγμα του παραλογισμού που επιβλήθηκε. Υπήρξαν πολιτικοί που φάνηκαν να συζητούν τη διχοτόμηση της ΠΓΔΜ ή τη δημιουργία ομοσπονδίας Ελλάδος, Σερβίας και ΠΓΔΜ. Σήμερα, δεν μιλάμε καν για τα απόνερα αυτού του τσουνάμι, είμαστε ακόμη πάνω στο κύμα. Δεν βλέπω ακόμη προσγείωση στην πραγματικότητα.

Οι απόψεις που εισηγήθηκαν περισσότερη προσέγγιση με τις γειτονικές χώρες, χαρακτηρίστηκαν μέχρι και προδοτικές. Ποιοι κέρδισαν από αυτό;
Εάν όντως συνέβη κάτι τέτοιο, έχασε σίγουρα η Ελλάς. Όχι τόσο γιατί δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες, αφού οι εξωστρεφείς πολιτικοί και επιχειρηματίες τόλμησαν, όσο επειδή το να υπάρχει μία αδιόρατη διαχωριστική γραμμή μεταξύ πατριωτών και προδοτών μεταξύ των ελλήνων πολιτών είναι ντροπή για μία ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα. Και δυστυχώς, υπάρχουν αρκετοί που συντηρούν αυτό το διαχωρισμό, ως μία οριζόντια διάκριση στα δύο μεγάλα –κυρίως- κόμματα.

Στα σύνορα μας υπάρχουν πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα. Επηρεάζει το πολιτικό τοπίο την ουσιαστική αντιμετώπιση τους;
Βεβαίως, χωρίς όμως να είναι το καθοριστικό. Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα είναι η διαχείριση των υδάτων του Αξιού. Η συζήτηση για το θέμα αυτό δεν έχει προχωρήσει, καθώς η πλευρά της ΠΓΔΜ βλέπει με καχυποψία ως συνομιλητή της την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Κατά τη γνώμη μου, η διαχείριση των διασυνοριακών υδάτων είναι το μεγάλο πολυμερές πρόβλημα της Βορείου Ελλάδος. Κάθε γειτονική χώρα έχει τις δικές της προτεραιότητες και τους δικούς της σχεδιασμούς. Ακόμη και η Βουλγαρία, ενώ είναι μέλος της Ε.Ε., είναι ιδιαίτερα δύσκαμπτη στο θέμα του Νέστου. Το κακό είναι ότι και η Ελλάς δεν έχει επιδείξει την καλύτερη διαγωγή, αφού δεν έχει ακόμη εκπονήσει διαχειριστικές μελέτες για τις δικές της λεκάνες απορροής, ώστε να διαπραγματεύεται από θέση αξιοπιστίας ή να μπορεί να εκμεταλλευθεί την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως πρέπει να κάνει για τα νερά του Έβρου με την Τουρκία.

Τι μπορεί να γίνει για να ενισχυθεί η συνεργασία της κοινωνίας των πολιτών στα Βαλκάνια;
Το σημαντικότερο είναι να αναπτυχθεί η κινητικότητα μεταξύ των χωρών των Βαλκανίων. Ήδη, με την ένταξη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στην Ε.Ε. έγινε ένα πρώτο βήμα. Η κατάργηση της βίζας για κάποιες από τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων, που έρχεται αυτές τις ημέρες, είναι ένα άλλο σημαντικό βήμα. Από εκεί και πέρα, χρειάζεται η τοπική αυτοδιοίκηση και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις να αναλάβουν πρωτοβουλίες, ώστε να αμβλύνουν μία από τις βάσεις του βαλκανικού εθνικισμού, που είναι η ανάγκη να υπάρχει πάντα η απειλή του «άλλου». Δεν είναι εύκολο, πρέπει όμως να γίνει. Στην ιδεολογική βάση αυτού του στόχου πρέπει να είναι η υποχρέωση όλων μας να κτίσουμε ένα κοινό μέλλον και η Ελλάς, ως μέλος της Ε.Ε., μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό.

Στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις εμφανίζεται μία διάθεση για αλλαγή στο δήμο Θεσσαλονίκης. Πως το ερμηνεύετε και τι νομίζετε ότι πρέπει να κάνει η παράταξη που διοικεί εδώ και 24 χρόνια;
Το βρίσκω αναμενόμενο. Τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξεως. Ο πολιτικός χώρος από το οποίον προέρχονται τα στελέχη της δημοτικής ομάδας που διοικεί σήμερα το Δήμο πρέπει να επιδιώξει να ευθυγραμμισθεί με το πνεύμα της κοινής γνώμης σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα. Η άποψη μου είναι ότι αυτό και μόνο δεν αρκεί. Χρειάζονται μεγαλύτερες ανατροπές. Κυρίως, η απομάκρυνση από το κλίμα που περιγράφω σε προηγούμενη ερώτησή σας. Φτάνει πια με τους μακεδονομάχους. Χρειαζόμαστε μία ατζέντα για τη Θεσσαλονίκη του 2020.

Γράψατε ότι είστε στο facebook για να προωθήσετε το όραμα για μία Μεγάλη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Η σημερινή ΝΔ για παράδειγμα δεν είναι μεγάλη; Συμμάχους μπορεί να έχει;
Εξαρτάται τι εννοείτε με τον όρο «σημερινή». Η Νέα Δημοκρατία της 4ης Οκτωβρίου, αυτή που άφησε πίσω του ο Καραμανλής, σίγουρα, είναι η μικρότερη Νέα Δημοκρατία, που είδαμε ποτέ. Η Νέα Δημοκρατία της μετά την 29η Νοεμβρίου εποχής είναι ακόμη ένα ερωτηματικό. Οπότε δικαιούμαι να μην απαντήσω ευθέως. Όσο για τους συμμάχους, το εάν αυτοί υπάρχουν θα κριθεί στο κοινωνικό πεδίο και όχι στη σύμπραξη ή μη με τους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς, που κι αυτοί χρειάζονται αλλαγή.

Κοπεγχάγη: Η ώρα των αποφάσεων και όχι των λόγων

Του Ν. Χρυσόγελου,
μέλους της Γραμματείας, εκπροσώπου των Οικολόγων Πράσινων

H Παγκόσμια Συνδιάσκεψη για την Κλιματική Αλλαγή στην Κοπεγχάγη δεν είναι μια οποιαδήποτε συνδιάσκεψη. Ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν βρίσκονταν μπροστά σε τόσο κρίσιμες στιγμές και επιλογές που θα καθορίσουν το μέλλον της ανθρωπότητας για τους επόμενους αιώνες. Ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε για να αποτρέψουμε το κλιματικό χάος και ξέρουμε πως μπορούμε να το κάνουμε και πότε πρέπει να το κάνουμε. Ζητούμενο είναι η πολιτική βούληση για τις αναγκαίες αλλαγές, που σίγουρα δεν είναι απλές. Απαιτείται μια σταδιακή αλλά βαθιά αλλαγή στο μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης ενέργειας μέχρι το 2050 ώστε να μειώσουμε τις εκπομπές αερίων που ευθύνονται για την αλλαγή του κλίματος κατά 85-90%. Κάτι τέτοιο οδηγεί και σε βαθιές αλλαγές στην οικονομία και το μοντέλο ανάπτυξης.
Οι επιστήμονες, οι Πράσινοι, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, η κοινωνία των πολιτών έχουν ξεκαθαρίσει ότι στην Κοπεγχάγη δεν πρέπει να προκύψει τίποτα λιγότερο από μια νομικά δεσμευτική συμφωνία με στόχους, χρονοδιαγράμματα, μηχανισμούς ελέγχου της εφαρμογής της και με οικονομικά μέσα για ενίσχυση των αναπτυσσόμενων χωρών.
Σχετικά με τα κρίσιμα θέματα που θα καθορίσουν την επιτυχία ή αποτυχία της «Κοπεγχάγης» το βασικότερο είναι το αν θα υπάρξει μια νομικά δεσμευτική συμφωνία ή απλώς μια πολιτική διακήρυξη προθέσεων αλλά όχι δεσμεύσεων. Θα υπάρξουν μηχανισμοί εφαρμογής των αποφάσεων ή όλα θα μείνουν σε επίπεδο διακηρύξεων και προθέσεων; Ένα άλλο κρίσιμο θέμα είναι οι στόχοι που θα υιοθετηθούν. Για να περιοριστεί η αύξηση της θερμοκρασίας σε επίπεδα κάτω από 2°C χρειάζεται να μειωθούν οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου κατά 35-40% μέχρι το 2020 και κατά 85-90% μέχρι το 2050. Υψηλοί στόχοι που όμως δεν θα αποτρέψουν την κλιματική αλλαγή, θα την περιορίζουν απλώς σε πιο «ελεγχόμενα» επίπεδα. Οτιδήποτε άλλο ως στόχος, πχ μείωση εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά 10%, οδηγεί σε κλιματικό χάος (αύξηση της μέσης θερμοκρασίας κατά 3-6 °C).
Κρίσιμο θέμα, επίσης, είναι η στροφή της οικονομίας σε πράσινη κατεύθυνση στις βιομηχανικές χώρες αλλά και η χρηματοδότηση των αναγκαίων τεχνολογικών αλλαγών στις αναπτυσσόμενες χώρες. Έχει εκτιμηθεί ότι το κόστος αλλαγές αυτές φτάνει το 1-5% του Παγκόσμιου Ακαθάριστους Προϊόντος. Θα απαιτηθούν, επίσης, σε ετήσια βάση 100-120 δισεκατομμύρια ευρώ για βοήθεια προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, ποσό που θα πρέπει να προέλθει από τις αναπτυγμένες χώρες. Πολλοί υποστηρίζουν ότι τα ποσά αυτά θα πρέπει να είναι επιπλέον των ποσών που πρέπει να διατεθούν μέσω της αναπτυξιακής βοήθειας για την επίτευξη άλλων στόχων (Στόχοι Χιλιετίας για μείωση φτώχειας, εξασφάλιση πρόσβασης σε καθαρό νερό κα). Θα υπάρξουν δεσμεύσεις για αυτούς τους πόρους, θα προέρχονται από δημόσιες πηγές (και άρα θα προστεθούν σε τυχόν ιδιωτικούς πόρους, όπως προτείνουν οι Πράσινοι), θα καταλήξουν πράγματι σε δράσεις για το κλίμα (ή θα χαθούν λόγω της διαφθοράς που κυριαρχεί στις χώρες που χρειάζονται αυτούς του πόρους);
Στην Κοπεγχάγη δεν θα βρίσκονται μόνο οι κυβερνήσεις αλλά και η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών και οι Πράσινοι, ώστε να πιεστούν οι κυβερνήσεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Όλες οι νεότερες επιστημονικές εκθέσεις καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το κλίμα αλλάζει πολύ πιο γρήγορα από όσο είχε υπολογίσει η τελευταία έκθεση του Διακυβερνητικού Πάνελ για την Κλιματική Αλλαγή. Οι κυβερνήσεις και οι κοινωνίες πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν έχουμε περιθώριο για άλλες αναβολές.
Η χώρα μας ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων της συνδιάσκεψης στην Κοπεγχάγη πρέπει να αποκτήσει ένα συγκεκριμένο και δεσμευτικό «Εθνικό Σχέδιο Προστασίας του Κλίματος και Προσαρμογής στις Νέες Κλιματικές Συνθήκες» με ορίζοντα το διάστημα 2010-2050 και με ενδιαμέσους στόχους, αξιολόγηση, βελτίωση. Η ελληνική κυβέρνηση στα λόγια φαίνεται να υιοθετεί κάποιους σχετικά πιο φιλόδοξους στόχους σε σχέση με αυτούς που ίσχυαν για τη χώρα μας λόγω των ευρωπαϊκών δεσμεύσεων μας. Από λόγια όμως σε αυτή τη χώρα άλλο τίποτα. Δυστυχώς στην πράξη, δεν υπάρχουν οι απαραίτητες δεσμεύσεις ότι όλα αυτά που αναγγέλλονται θα υλοποιηθούν. Σε οικονομικό επίπεδο, για παράδειγμα, δεν έχουν υπάρχουν έστω ενδείξεις ότι μπορούν να στηριχθούν έργα που θα οδηγήσουν σε φιλόδοξες παρεμβάσεις για εξοικονόμηση ενέργειας σε τουλάχιστον 2.000.000 κτίρια. Στις μεταφορές δεν έχει υπάρξει αλλαγή σχεδίων ώστε να μειωθεί η αυτοκίνηση και να βελτιωθεί δραστικά το σύστημα των δημόσιων συγκοινωνιών και του σιδηροδρόμου. Στα θέματα της παραγωγής ενέργειας είναι θετικές οι εξαγγελίες για τις ΑΠΕ αλλά δεν είναι ξεκάθαρο τι θα γίνει με τις λιγνιτικές μονάδες. Θα αντικατασταθούν σταδιακά με ΑΠΕ, όπως δήλωσε στη σχετική ερώτησή μου στο debate ο πρωθυπουργός, ή θα προκηρυχθούν οι νέες λιγνιτικές μονάδες, όπως πιέζουν πολλοί την κυβέρνηση;
Οι Οικολόγοι Πράσινοι προτείνουμε μια ειρηνική επανάσταση για το κλίμα και την ενέργεια που θα στηριχθεί σε βαθιές αλλαγές της οικονομίας, της ενεργειακής πολιτικής αλλά που θα συμβάλλει στη δημιουργία 100-150.000 νέων πράσινων θέσεων εργασίας, τη βελτίωση της καθημερινής ζωής των πολιτών και στην αντιμετώπιση τόσο της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας όσο και των διαρθρωτικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας.