Κυριακή 9 Μαρτίου 2008

Επιλογές από το τεύχος 78

Από το τεύχος 78 του «Εν Οίκω» επιλέγουμε:

- Πυρηνικός κλοιός για την Ελλάδα
- Πως όριζε την οικολογία ο Αντρέ Γκορζ
- Yπάρχουν «πράσινες» αξίες;
- Λιμάνι δημόσιου χαρακτήρα
- Συγκροτήθηκε ο πράσινος πολιτικός πόλος
- Ήρθε η ώρα να πληρώσουν όλοι για την Κορώνεια
- Σκέχεις για ένα εναλλακτικό μοντέλο άμυνας
- Το κίνημα του Fair Trade και οι συνεταιρισμοί

Οι «πράσινες» αξίες




Με την ευκαιρία των εθνικών εκλογών φάνηκε πως κεντρική θέση στις συζητήσεις για το περιβάλλον, την οικολογία και την πολιτική οικολογία, είχε το ζήτημα των αξιών. Εμείς κατά κανόνα αυτοπροσδιοριζόμαστε αναφερόμενοι (και αναφερόμενες) στις πράσινες αξίες. Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι αξίες τις οποίες εμείς προκρίνουμε και με ποιες άλλες αξίες έρχονται σε αντίθεση;

Η σχέση μας με τη φύση

Αυτό είναι πιθανότατα το πιο κεντρικό ζήτημα που αφορά την θεματολογία μας. Είμαστε αντίθετοι/ες με τη συμβατική άποψη πως οι άνθρωποι είναι ξεχωριστοί από τη φύση, πως όχι μόνο είναι δυνατόν αλλά επιπλέον θάπρεπε η τελευταία να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης «για το καλό του ανθρώπου» και πως επιβάλλεται να την εκμεταλλευτούμε και να την χρησιμοποιήσουμε. Η «δική μας» προσέγγιση λέει πως η φύση δεν έχει εργαλειακή αλλά εγγενή αξία και για το λόγο αυτό θα πρέπει να τη σεβόμαστε και να την προστατεύουμε άσχετα με τα «κέρδη» που περιμένουμε να αποκομίσουμε από αυτήν. Επί πλέον και επειδή οι άνθρωποι αποτελούν μέρος της φύσης, θεωρούμε πως οφείλουμε να υπακούμε στον κανόνα της «φέρουσας ικανότητας» ενός τόπου, μιας περιοχής ή ενός οικοσυστήματος (πως δηλαδή υπάρχει ένα όριο στις δραστηριότητες, στην τεχνολογία που χρησιμοποιείται, στους φυσικούς πόρους που καταναλώνονται και τελικά και στον αριθμό των ανθρώπων που μπορεί να υποστηρίξει ο τόπος αυτός-άρα θα πρέπει να ρυθμίσουμε όλες τις προηγούμενες παραμέτρους ανάλογα).

Οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους

Η συμβατική άποψη για τους ανθρώπους τους θέλει επιθετικούς, ανταγωνιστικούς, που «είναι στο αίμα τους» να οργανώνονται ιεραρχικά και πως αυτός ο τρόπος οργάνωσης είναι και ο σωστός. Η σημαντικότητα καθενός μετριέται με τον υλικό του πλούτο, η «καλή» κοινωνία αντίστοιχα είναι αυτή που συσσωρεύει πλούτο για τους ανθρώπους της ενώ η ορθολογική σκέψη είναι πιο αξιόπιστη από τις σκέψεις που μας δημιουργούν τα συναισθήματα και η διαίσθησή μας. Αυτό που τελικά μπορούμε να εμπιστευτούμε είναι τα «γεγονότα» και η επιστημονική μαρτυρία.

Απέναντι στα προηγούμενα η πράσινη άποψη υποστηρίζει πως οι κοινωνικές ιεραρχίες είναι αφύσικες, ανεπιθύμητες και αποφευκτέες. Η υλική απλότητα, η πνευματικότητα και οι σχέσεις αγάπης υπερέχουν των υλικών αποκτημάτων. Συναισθήματα και διαίσθηση παράγουν εξίσου έγκυρες και αξιόπιστες μορφές γνώσης με την ορθολογική σκέψη και για το λόγο αυτό δεν θα πρέπει να αποκλείονται από τις καθημερινές αναλύσεις της πραγματικότητας. Μάλιστα δεν φαίνεται να υπάρχει αυτό που λέμε «αντικειμενικό» γεγονός.

Για την επιστήμη και την τεχνολογία

Η συνηθισμένη άποψη ισχυρίζεται πως εντονότερες δόσεις επιστήμης και τεχνολογίας θα λύσουν τα περιβαλλοντικά προβλήματα, η ανάπτυξή τους είναι δείκτης προόδου (ακόμη και η πυρηνική ενέργεια και η γενετική μηχανική) και δεν μπορούμε να ελέγξουμε την εξέλιξή τους. Τα προβλήματα λύνονται με ανάλυση, διαιρώντας και διαχωρίζοντάς τα στα συστατικά τους μέρη.

Αντίθετα, η δική μας άποψη είναι πως από μόνες τους επιστήμη και τεχνολογία δεν μπορούν να επιλύσουν τα περιβαλλοντικά προβλήματα αλλά χρειάζεται μια συμπληρωματική αλλαγή αξιών. Δεν είναι αναγκαστικό να έχουμε βλαβερή τεχνολογία. Ενδιάμεση, κατάλληλη και δημοκρατικά ελεγχόμενη τεχνολογία είναι δείκτης προόδου. Τα προβλήματα λύνονται με σύνθεση: βλέπουμε όλα τα μέρη τους και ως ένα όλο και τις σχέσεις ανάμεσά τους.

Για την οικονομία

Η παραδοσιακή άποψη θεωρεί πως η συσσώρευση κεφαλαίου και η επανεπένδυσή του σε κερδοφόρους τομείς είναι ο κύριος στόχος της παραγωγής, πως όσο χαμηλότερο το κόστος και όσο υψηλότερη η τιμή πώλησης των προϊόντων τόσο αποτελεσματικότερη είναι η παραγωγή και πως η οικονομική μεγέθυνση είναι εγγενώς καλή και μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρο. Μάλιστα για να μεγιστοποιηθεί η οικονομική μεγέθυνση δεν πρέπει να δίνεται «υπερβολική» σημασία στη ρύπανση και στη σπατάλη φυσικών πόρων κλπ, αλλιώς η οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα θα είναι μη ανταγωνιστική. Επιπλέον, ο οικονομικός σχεδιασμός οφείλει να είναι μάλλον κοντοπρόθεσμος, ώστε η απόσβεση να είναι γρήγορη, η πρόοδος του εμπορίου είναι τόσο μεγαλύτερη όσο πιο απομακρυσμένες περιοχές εμπορεύονται μεταξύ τους, η μαζική παραγωγή είναι πιο αποτελεσματική και η αυτοματοποίησή της είναι επιθυμητή για να ξεφορτωθούμε τις βαρετές εργασίες. Η ιδανική τελική κατάσταση είναι η εργασία για όλους.

Αντίθετα, σύμφωνα με την «πράσινη» άποψη, η παραγωγή πρέπει να στοχεύει σε αγαθά και υπηρεσίες που είναι χρήσιμα για την κοινωνία, άσχετα με το αν είναι κερδοφόρα η παραγωγή τους ή όχι, η οικονομική αποτελεσματικότητα οφείλει να μετριέται με το πόσες θέσεις εργασίας (που να ικανοποιούν τους ανθρώπους και να είναι περιβαλλοντικά φιλικές) δημιουργούνται και πόσο οι υλικές ανάγκες των ανθρώπων για τροφή, ένδυση, μεταφορά, επικοινωνία και ελεύθερο χρόνο χωρίς υπερβολική κατανάλωση ικανοποιούνται με την ελάχιστη σπατάλη πόρων. Η κοινωνική και η περιβαλλοντική βλάβη είναι οικονομικά αναποτελεσματικές. Η οικονομική ανάπτυξη έχει όρια λόγω ρύπανσης και σπατάλης φυσικών πόρων, η παραγωγή πρέπει να σχεδιάζεται με μεγάλο βάθος χρόνου, να χρησιμοποιεί ελάχιστους πόρους, να αποφεύγει τη ρύπανση και αυτοί είναι οι στόχοι που την κάνουν πιο αποτελεσματική μακροπρόθεσμα. Οι εμπορικές σχέσεις οφείλουν να τείνουν σε μια κατεύθυνση συρρίκνωσής τους προς τη δημιουργία αυτοσυντηρούμενων περιοχών, η τοπική παραγωγή των οποίων (μικρής κλίμακας) μπορεί να είναι αποτελεσματική επίσης. Τέλος, οφείλουμε να δώσουμε στην εργασία ξανά μια σημαντική θέση στην καθημερινότητά μας μετασχηματίζοντάς την και προικίζοντάς την με σκοπούς και στόχους (όχι καθοριζόμενους αναγκαστικά από την οικονομική παραγωγή) τέτοιους ώστε να μας γλιτώσει από τη βαρεμάρα και να μας δημιουργεί μια αίσθηση ικανοποίησης και πλήρωσης. Βεβαίως κάθε άνθρωπος θάπρεπε να έχει μια εργασία αλλά αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά μια συμβατική, βαρετή δουλειά, κοινωνικά άχρηστη ή/και αντιοικολογική.

Αλέκος Γεωργόπουλος


"ΕΝ ΟΙΚΩ", Τεύχος 78


Πως όριζε την οικολογία ο Αντρέ Γκορζ




Με αφορμή το θάνατο του πρωτοπόρου στοχαστή της πολιτικής οικολογίας Αντρέ Γκορζ δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό «Le Nouvel Observateur” (“Ελευθεροτυπία”, 21/1/07)

-Εσείς που ήσασταν «οικολόγος» πριν επινοηθεί ο όρος, πώς θα ορίζατε την οικολογία;

«Από όλους τους ορισμούς θα προτιμούσα τον λιγότερο επιστημονικό, εκείνον που βρίσκεται στις απαρχές του οικολογικού κινήματος και που λέει ότι οικολογία είναι η φροντίδα για το περιβάλλον ζωής ως καθοριστικό παράγοντα της ποιότητας ζωής και της ποιότητας ενός πολιτισμού. Οι πρώτες μεγάλες εκδηλώσεις αυτής της φροντίδας αναπτύχθηκαν στη Βόρεια Αμερική, έπειτα στην Ιαπωνία, μετά στη Γερμανία, από όπου κέρδισαν και την υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτές οι εκδηλώσεις πήραν τη μορφή κινημάτων διαμαρτυρίας – που συχνά κατεστάλησαν βίαια – ενάντια στον σφετερισμό του δημόσιου χώρου από τις μεγάλες βιομηχανίες, τα αεροδρόμια, τους αυτοκινητόδρομους, που έρχονταν να ανατρέψουν, να μπετονοποιήσουν, να ρυπάνουν και να καταστήσουν τεχνητό το λιγοστό “φυσικό” περιβάλλον που απέμενε. Η αντίσταση των κατοίκων σε αυτή την εισβολή στο περιβάλλον ζωής τους δεν ήταν μια απλή «υπεράσπιση της φύσης». Ήταν πάλη ενάντια στην κυριαρχία. Ενάντια στην καταστροφή ενός κοινού αγαθού από ιδιωτικές δυνάμεις υποστηριζόμενες από το κράτος, οι οποίες αρνούνταν το δικαίωμα των τοπικών πληθυσμών να επιλέγουν το δικό τους τρόπο για να συμβιώνουν, να παράγουν και να καταναλώνουν. (…)

Εγώ δεν βλέπω όμως το πώς οι ατομικές επιλογές θα αλλάξουν «γρήγορα και ριζικά» το μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης. Αυτό το μοντέλο άλλωστε έχει σχεδιαστεί και επιβληθεί ακριβώς για να επεκτείνει την κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις σκέψεις, τις προτιμήσεις του καθένα και για να μας κάνει να αγοράζουμε, να καταναλώνουμε, να επιδιώκουμε αυτό που συμφέρει στον καπιταλισμό να παράγει. Πάει πολύς καιρός από τότε που η παραγωγή του αναγκαίου και του ωφέλιμου έπαψε να είναι κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης. Οι ανάγκες είναι περιορισμένες, οι επιθυμίες και οι φαντασιώσεις δεν είναι. Πρώτα στη δεκαετία του 1920 και έπειτα στη δεκαετία του 1950, η ανάγκη που είχε η βιομηχανία να παράγει περισσότερο ξεπέρασε την ανάγκη των ανθρώπων να καταναλώνουν περισσότερο και υποκίνησε την ανάπτυξη μιας παιδαγωγικής –το μάρκετινγκ, η διαφήμιση– που δημιουργεί νέες ανάγκες στο πνεύμα των ανθρώπων και τους κάνει να αυξάνουν την κατανάλωσή τους. Οι καταναλωτές και η παραγωγή πρέπει να τεθούν στην υπηρεσία του κεφαλαίου και όχι το αντίστροφο. Ο δεσμός ανάμεσα στη δημιουργία αξίας και στη δημιουργία πλούτου διερράγη. Δεν αναγνωρίζεται ως πλούτος παρά μόνον αυτό που μπορεί να εκφραστεί και να μετρηθεί σε χρήμα. Τα κοινά αγαθά προφανώς δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Οι συλλογικές υπηρεσίες πρέπει να καταργηθούν στο βαθμό που φρενάρουν ή εμποδίζουν την αύξηση της ατομικής κατανάλωσης.

Βλέπετε λοιπόν ότι μια ηθική της ευθύνης προϋποθέτει πολλά πράγματα. Προϋποθέτει μια ριζική κριτική των ύπουλων μορφών κυριαρχίας που ασκούνται πάνω μας και μας εμποδίζουν να συγκροτηθούμε σε συλλογικό υποκείμενο που ενώνεται από μια κοινή άρνηση και μια κοινή δράση (…)».

"ΕΝ ΟΙΚΩ", Τεύχος 78


Σκέψεις για ένα εναλλακτικό μοντέλο άμυνας



Ο Θανάσης Μακρής είναι αντιρρησίας συνείδησης που είχε την παρρησία να δηλώσει ανοιχτά την άρνησή του να συμμετέχει στο θεσμό της στρατιωτικής μηχανής. Έχει πληρώσει το αντίτιμο για την άρνησή του αυτή (φυλάκιση 2,5 ετών) και εν συνεχεία μετά από μελέτη και σκέψη, κατέστρωσε ένα εναλλακτικό σχέδιο άμυνας. Το σχέδιο αυτό βασίζεται στα διδάγματα της μη βίας, στην απόκρουση της περιβαλλοντικής υποβάθμισης (πράγμα που επίσης συνιστά άμυνα μιας κοινωνίας), στην καλλιέργεια των διακρατικών συνεργασιών και στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ας παρακολουθήσουμε τη σκιαγράφηση του σχεδίου αυτού ευχόμενοι (ες) να δημιουργήσει τη συζήτηση που του αξίζει. Σημειώστε ότι το υπουργείο άμυνας της Ολλανδίας ασχολήθηκε στα σοβαρά και κάλεσε το συγγραφέα για περαιτέρω ανταλλαγή απόψεων. Άντε και στο δικό μας!! (υπουργείο άμυνας).

Παρόλο που όλοι συμφωνούν πως η άμυνα μιας χώρας είναι μια σημαντική υπόθεση, είναι ταυτόχρονα σίγουρο ότι επικρατούν πολύ διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις σε σχέση με τις απειλές που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Αυτό που θέλω να αμφισβητήσω στη συνέχεια είναι όχι μόνο το μοντέλο άμυνας, το οποίο θεωρώ εξαιρετικά παρωχημένο αλλά και τις δομές, τους μηχανισμούς και την αμυντική πολιτική συνολικά που τη θεωρώ αναποτελεσματική και σε πολλά σημεία επικίνδυνη.

Η καλοκαιρινές καταστροφές των δασών και όχι μόνο στην Πελοπόννησο και την Εύβοια ήταν σαφέστατα αποτέλεσμα της αμυντικής αδυναμίας της χώρας. Πέρα από την ανικανότητα και την ανεπάρκεια της πολιτικής ηγεσίας και του Στρατού φάνηκε η κολοσσιαία και πασιφανής αναντιστοιχία ανάμεσα στο μοντέλο άμυνας που έχει υιοθετηθεί και στους πραγματικούς κινδύνους που απειλούν τη χώρα.

Κατά πάσα πιθανότητα, λοιπόν, ήρθε η ώρα να συζητήσουμε στα σοβαρά για την άμυνα της χώρας, ξεκινώντας με μια απαρίθμηση των απειλών τις οποίες δέχεται. Αυτές χρειάζεται να αξιολογηθούν, να σταθμιστούν και βάσει των αποτελεσμάτων που θα εξαχθούν από τη συζήτηση αυτή να προσπαθήσουμε να θεμελιώσουμε ένα νέο μοντέλο άμυνας, που τολμώ να το χαρακτηρίσω Εναλλακτικό Μη Στρατιωτικό.

Κάποιοι μπορεί να δεχτούν αυτό το Εναλλακτικό Μη Στρατιωτικό μοντέλο, που προτείνω ως συμπληρωματικό του στρατιωτικού μοντέλου. Είμαι έτοιμος να δεχτώ ακόμα και αυτή την προσέγγιση ως ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, παρόλο που δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη της τους κινδύνους που πηγάζουν από αυτή καθεαυτή την ύπαρξη του στρατού και τα στρατιωτικο-βιομηχανικά συμφέροντα που συνδέονται με αυτόν. Η λειτουργία του στρατού έχει συνδεθεί με ένα φαύλο κύκλο που έχει ως εξής: καλλιεργεί ο ίδιος και υπερτονίζει την αίσθηση πως η κοινωνία απειλείται έτσι ώστε να νομιμοποιείται η ύπαρξή του. Στη συνέχεια, τις απειλές αυτές τις εκμεταλλεύεται για να κερδίσει το δικαίωμα να νέμεται με διαφανή ή και με αδιαφανή ακόμη τρόπο, τεράστια ποσά χρημάτων και φυσικών πόρων και να τα κατασπαταλά σε εξοπλισμούς, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να υποδαυλίζουν αντιπαλότητες και να κλιμακώνουν εντάσεις με τους γειτονικούς λαούς. Οι εντάσεις αυτές με τη σειρά τους είναι αυτές που νομιμοποιούν την αναγκαιότητα στρατού και εξοπλισμών κοκ.

Δεν επιθυμώ η συζήτηση να εξαντληθεί γύρω από την αναγκαιότητα του στρατού ή την κατάργησή του. Θεωρώ πιο σημαντικό να συζητήσουμε για τους κινδύνους που μας απειλούν ως κοινωνία και ως χώρα και να διαμορφώσουμε ένα αποτελεσματικό αμυντικό μοντέλο που θα είναι στρατηγικό εργαλείο για την προστασία της.

Βλέπω τη συζήτηση του θέματος να γίνεται πάνω στους εξής άξονες:

  • Ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή και ασφάλεια της χώρας.
  • Απειλές και κίνδυνοι που δεχόμαστε σαν κοινωνία.
  • Στρατηγικές πλουτοπαραγωγικές πηγές.
  • Ενδυνάμωση και υγεία της κοινωνίας.

"ΕΝ ΟΙΚΩ", Τεύχος 78

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΛΟΣ

Εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος

Οι βουλευτικές εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου, έδειξαν έναν αισθητό, προσωρινό τουλάχιστον, απεγκλωβισμό των ψηφοφόρων από τα δύο μεγάλα κόμματα. Η ΝΔ εξασφάλισε μια ισχνή πλειοψηφία έχοντας αρκετή φθορά, κάτι που την αναγκάζει σε μια ιδιότυπη εξάρτηση από τους ψήφους και τις απόψεις του ακροδεξιού ΛΑΟΣ. Την κυβερνητική φθορά το ΠΑΣΟΚ, αν και αντιπολίτευση, όχι μόνο δεν την καρπώθηκε αλλά υπέστη και εκλογική καθίζηση, που το έθεσε σε μια βαθιά κρίση. Σημαντικό μέρος των πολιτών επέλεξε την αποχή και το άκυρο -λευκό και ένα άλλο τμήμα έδειξε να κλονίζεται η εμπιστοσύνη του στα μεγάλα κόμματα, κρίνοντας πως οι λύσεις τους στα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι το ίδιο αναποτελεσματικές.

Τα μικρότερα κόμματα, επιλέχτηκαν περισσότερο, σε σχέση με το παρελθόν. Ένα αξιόλογο μέρος του εκλογικού σώματος, εμπιστεύθηκε την Αριστερά, παρόλο που δεν έχει διατυπώσει ένα πρόγραμμα άμεσων αλλαγών. Παρόλα αυτά, η είσοδος του ΛΑΟΣ στη Βουλή, αποτελεί πλήγμα για τις προοδευτικές αντιλήψεις και αποτυπώνει και μια συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας.

Το Πανελλαδικό Συμβούλιο των Οικολόγων Πράσινων, που συνεδρίασε στις 29/09/2007 για να αποτιμήσει το αποτέλεσμα των εκλογών, το έκρινε ως κατ’ αρχάς θετικό. Το 1,05% απείχε όμως σημαντικά από το (καθόλου δημοκρατικό) πλαφόν του 3%, ώστε να εκλεγούν Πράσινοι βουλευτές στο ελληνικό κοινοβούλιο. Χρειάζεται να δούμε με ειλικρίνεια και σε βάθος τις αδυναμίες μας ώστε να βελτιώσουμε και το σχεδιασμό μας και τα διαθέσιμα μέσα και την απόδοσή μας. Το ότι ξεπεράσαμε το 1% δε σημαίνει και ότι αξιοποιήσαμε την ευνοϊκή συγκυρία για τις οικολογικές απόψεις. Ιδιαίτερο ρόλο σε αυτό έπαιξε η ευρύτερη αναπαραγωγή της θεωρίας της ψήφου «δια της τεθλασμένης» προς το πρώτο κόμμα (όταν κάποιος ψηφίζει κόμμα που δε βγαίνει στη Βουλή) που αναπαράχθηκε στα ΜΜΕ, σε συνδυασμό με τον αποκλεισμό μας, που επέτρεψε τη διαρροή πολιτών με οικολογικές ευαισθησίες προς άλλους χώρους.

Με τα δεδομένα αυτά, πολλοί θεώρησαν το ποσοστό αυτό ως επιτυχία. Η επιλογή σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας (75.500 πολίτες), ανέδειξε σε πρώτη μη κοινοβουλευτική δύναμη τους Οικολόγους Πράσινους, καθιερώνοντάς τους ως πολιτικό φορέα που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Αυτό διευκολύνει και την προσπάθειά μας να αλλάξει το κέντρο βάρους της πολιτικής στην Ελλάδα αλλά και να δοθούν σύγχρονες απαντήσεις και λύσεις. Σημαντικό επίσης είναι το γεγονός ότι η τάση συμμετοχής στη διαμόρφωση ενός πράσινου κόμματος, που εμφανίστηκε προεκλογικά, ενδυνάμωσε μετεκλογικά και πολίτες από όλη την Ελλάδα ζητούν να πάρουν ενεργό ρόλο στην προσπάθεια αυτή.

Οι κινηματικές διαδικασίες των τοπικών παρεμβάσεων, οι αλλαγές που έχουν γίνει στην ελληνική κοινωνία σε επίπεδο αξιών λόγω της συστηματικής δουλειάς περιβαλλοντικών, κοινωνικών και τοπικών φορέων, η ευαισθητοποίηση που οδήγησε στις πρωτόγνωρες διαδηλώσεις για τις πυρκαγιές, αποτελούν τη βάση για μια πράσινη πολιτική.

Η διαμόρφωση ενός αυτόνομου, πράσινου πολιτικού πόλου είναι πλέον γεγονός και σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσουμε, από εδώ και πέρα. Δεν μας ενδιαφέρει η ένταξή μας σε κομματικά σχέδια άλλων χώρων, προσβλέπουμε σε αλλαγές των κομματικών τειχών στο μέλλον αλλά κυρίως επιδιώκουμε η δική μας αυτόνομη παρουσία και παρέμβαση να συμβάλει στην προώθηση νέων ιδεών, προτάσεων και λύσεων. Δεν ασκούμε μόνο κριτική, κάνουμε τομές, επιδιώκουμε λύσεις.

Η οργάνωση της οικολογικής ευαισθησίας -που εκφράστηκε και εκλογικά- και η συστηματική παρέμβαση, ώστε να προωθούνται λύσεις για τα σημαντικά περιβαλλοντικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας είναι το κύριο ζητούμενο για τους Οικολόγους Πράσινους. Καθοριστικό στοιχείο είναι η καθημερινή παρέμβασή μας σε τοπικό, εθνικό και θεματικό επίπεδο, με τη συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων πολιτών, με στόχο τη διαμόρφωση πλειοψηφιών σε επιμέρους θέματα.

Είναι μεγάλη ανάγκη, οι αξίες και το πρόγραμμα των Οικολόγων Πράσινων να αναπτυχθούν σε όλο τους το εύρος, διαμορφώνοντας μια συνολική εναλλακτική πολιτική πρόταση προς την ελληνική κοινωνία, που να συνδυάζει την περιβαλλοντική εγρήγορση με την κοινωνική αλληλεγγύη και την πραγματική ευημερία των πολιτών.

"ΕΝ ΟΙΚΩ", Τεύχος 78