Του Ιωάννη Π. Παπαπανάγου
Μια σειρά αλλεπάλληλων «αιφνιδιασμών» ακολούθησαν το αποτέλεσμα των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών, το οποίο δεν επιβεβαίωσε την προσδοκία αρκετών μελών των Ο-Π και όπως αυτή δημιουργήθηκε από τιςευρωεκλογές.
Η εντυπωσιακή εκλογική εμφάνιση, δηλαδή η εκλογή ευρωβουλευτή, μάλιστα του Μιχάλη Τρεμόπουλου, συγκεκριμένου και ιδιαίτερα γνωστού για την μακρά και συνεπή του δράση, σε όλο το φάσμα της πολιτικής οικολογίας, γέννησε πολλές προσδοκίες. Τούτο διότι, όπως θα εξηγήσω παρακάτω, δεν αναγνώσθηκε σωστά, ούτε η πολιτική συγκυρία, αλλά ούτε και η απήχηση του πολιτικού-ιδεολογικού λόγου των Ο-Π.
Μου δημιουργείται η υπόνοια ότι κάποιοι εξέλαβαν τοις μετρητοίς την επιτυχία αυτή και θεώρησαν ότι ο ριζοσπαστικός πολιτικός και ιδεολογικός λόγος του Μιχάλη Τρεμόπουλου κυρίως και των Ο-Π, είχε ευθεία αντιστοίχηση με την διάθεση των ψηφοφόρων, ως εάν να δημιουργήθηκε αιφνίδια ένα κύμα αριστερής οικολογικής τοποθέτησης και ως εκ τούτου ήταν λογικό αυτό να εκφραστεί στις βουλευτικές εκλογές.
Όμως όταν το ζητούμενο των εκλογών είναι η πολιτική εξουσία και η συμμετοχή σε αυτήν, κάτι που δεν χαρακτηρίζει τις ευρωεκλογές, οι πολίτες κινούνται κυρίως «πολιτικά» και όχι «ιδεολογικά». Ο αιφνιδιασμός λοιπόν της μη επιτυχίας υπέρβασης του ορίου 3% ωστόσο δείχνει να μην κινητοποιεί τουλάχιστον τα μέλη και τα στελέχη των Ο-Π.
Φαίνεται ότι τα προνόμια που προσέφερε στο κόμμα ο νόμος ως συνέπειες της εκλογής ευρωβουλευτή, τείνουν να υποκαταστήσουν τον κινηματικό χαρακτήρα του και να διαφοροποιήσουν τον χαρακτήρα της πολιτικής του δράσης: Παύει να είναι αυθόρμητος, οικολογικός, αλληλέγγυος αλλά μετατρέπεται σε λόγο δια των εκπροσώπων, θέλω να πω ότι οι Ο-Π δείχνουν να βολεύονται στην πολιτική δράση, αυτή των ανακοινώσεων της κεντρικής πολιτικής εκπροσώπησηςκαι να παίρνουν αποστάσεις από την παρουσία στους κοινωνικούς αγώνες.
Δείχνει επιπλέον να συμβαίνει και το αντίστροφο: Η κεντρική πολιτική εκπροσώπηση να συμπεριφέρεται με μια αυτάρκεια (και αυταρέσκεια) ως προς τις απαιτήσεις της συνεχούς πολιτικής παρουσίας και να μην υποστηρίζει την αυτονομία της έκφρασης των επί μέρους πολιτικών κινήσεων. Ακόμη χειρότερα, φαίνεται να μην είναι σε θέση να διαχειριστεί ένα ολοφάνερο πολιτικό κέρδος από τις εκλογικές αναμετρήσεις το οποίο σε κάθε περίπτωση κεφαλαιοποιούσε την ως τότε δράση της πολιτικής οικολογίας και των στελεχών της:
Δεν μπόρεσε να προχωρήσει σε μία οργανωτική επέκταση με την δημιουργία πολιτικών κινήσεων σε πιο εκτεταμένο γεωγραφικό πεδίο, ή πεδίο άλλων κοινωνικών αναφορών (χώροι εργασίας, πολιτισμού, εκπαίδευσης κλπ). Φέρεται, μερικές φορές να δρα σαν ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός που επιχειρεί ,ματαίως βέβαια, να υποκαταστήσει την πρωτόβουλη πολιτική δράση των πολιτών. Γεννιέται μερικές φορές η απορία μήπως οι Ο-Π αργά αλλά σταθερά παρασύρονται στον εύκολο δρόμο της ίδρυσης μιας κομματικής γραφειοκρατίας που σκέφτεται, εκπροσωπεί αυθεντικά και δρα στο όνομα των «μαζών»…
Θα άξιζε τον κόπο να επιχειρήσουμε εδώ να προσεγγίσουμε και τις προσδοκίες των πολιτών ως προς τι εκείνοι θεωρούν αυθεντικό πολιτικό μήνυμα των Ο-Π.
Είναι μάλλον προφανές ότι ένας μεγάλος αριθμός πολιτών (ο μεγαλύτερος) που ψηφίζει Ο-Π δεν προσελκύεται από το αίτημα που ορθά προβάλλει το κόμμα, αυτό δηλαδή που θα μπορούσε να αποδοθεί από τον όρο «αλληλεγγύη», άλλωστε υπάρχουν άλλα κόμματα με ιστορική προσφορά στον τομέα αυτό και μάλιστα πολύχρονη.
Προσελκύεται από την ανάδειξη σε παγκόσμιο επίπεδο και ως κυρίαρχης μερικές φορές, της κρίσης του περιβάλλοντος. Ενστικτωδώς οι πολίτες θεώρησαν τους Ο-Π ως αυθεντικούς εκφραστές αυτής της τάσης (και όχι άλλους που εμφανίζονται και ως τέτοιοι, εννοώ των ΣΥΡΙΖΑ).
Αυτή είναι η μεγάλη πολιτική ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί.
Πρέπει με άλλα λόγια να ενισχυθεί η πολιτική παρέμβαση των Ο-Π προς την κατεύθυνση της προνομιακής τους πολιτικής αναφοράς και πάνω σε αυτήν κυρίως, να επιχειρήσουν να οργανώσουν τον ευρύτερο πολιτικό και ιδεολογικό τους λόγο, και να σταθεροποιήσουν τους δεσμούς τους με την κοινωνία, που φυσικά δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένοι, ώστε να διευρύνουν και τα όρια της πολιτικής οικολογίας πέραν μιας ευαίσθητης περιβαλλοντικής θέσης.
Για να γίνω σαφέστερος, δεν είναι υποχρεωμένοι οι πολίτες να κατανοήσουν τον χαρακτήρα της ριζοσπαστικής πολιτικής οικολογίας που διαπερνά το λόγο των Ο-Π, είναι υποχρεωμένοι εκείνοι όμως να τον καταστήσουν προσιτό.
Αυτό μεταξύ των άλλων σημαίνει διεύρυνση της πολιτικής οργάνωσης, και επιστροφή σε «ακτιβιστικές» πολιτικές με άμεσο και αναγνωρίσιμο τρόπο, με σεβασμό στην αυτονομία των κινήσεων και των πολιτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου