Ζω ένα… δράμα

Του Γιάννη Ιωαννίδη

Το (προ)τελευταίο επεισόδιο, στο οποίο θυμάμαι να πρωταγωνιστεί ο Κίμωνας Κουλούρης, ήταν όταν ως υφυπουργός ανάπτυξης της κυβέρνησης Σημίτη, έκανε αυτές τις θρυλικές πλέον «εφόδους», στις λαϊκές αγορές των Αθηνών, σε μια «επιχείρηση» συγκράτησης των τιμών  των ζαρζαβατικών, οι οποίες είχαν βγάλει «φτερά» και  πετούσαν ψηλά στον  Αττικό ουρανό , κι όχι μόνο.

Θυμάμαι το κυβερνητικό στέλεχος, με αρμοδιότητα τα θέματα εμπορίου, να «μαλώνει» πωλητή που στεκόταν 
πίσω από τον πάγκο, για τις υψηλές τιμές των προϊόντων του και στη συνέχεια να του ζητά να τις κατεβάσει  on camera καθώς αυτό ήταν το… σωστό !

Θυμάμαι ότι είχα μείνει εμβρόντητος…

Σκεφτόμουν ότι υπήρχε η πιθανότητα να είχα μεγαλοποιήσει το πρόβλημα των υψηλών τιμών και να το είχα αναγάγει σε κάτι σύνθετο και πολύπλοκο να αντιμετωπιστεί, ενώ ο Κ. Κουλούρης θα το έλυνε μερικές επισκέψεις του στις λαϊκές.

Απλά και γρήγορα!

Κάτι τέτοιο βέβαια θα σήμαινε ότι η αντιληπτική μου ικανότητα, τουλάχιστον σε τέτοια θέματα, ήταν απολύτως περιορισμένη και άρα στο εξής θα έπρεπε να είμαι πολύ πιο προσεκτικός και «μαζεμένος» σε αυτά που λέω και γράφω.

Κρύος ιδρώτας με έλουσε σκεπτόμενος και μόνο την  πιθανότητα η παρέμβαση Κουλούρη να ήταν αποδεικτικό στοιχείο μιας πτυχής έστω της μειωμένης αντιληπτικής μου ανικανότητας, πράγμα ανεπίτρεπτο για δημοσιογράφο !

Επρόκειτο για ένα δράμα !

Προσωπικό βέβαια, αλλά δράμα !

Η άλλη πιθανότητα βέβαια ήταν όλο αυτό το εγχείρημα να είχε ως αποτέλεσμα μια τρύπα στο νερό, όπως χιλιάδες άλλες τρύπες που κατά καιρούς «κατόρθωσαν» να ανοίξουν χαρισματικοί και ταλαντούχοι πολιτικοί αυτής της χώρας.

Αυτό με τη σειρά του θα σήμαινε ότι η δική μου αντιληπτική ικανότητα δεν κινδύνευε να χαρακτηριστεί μειωμένη,  αλλά αμέσως αυτός ο κίνδυνος  προέκυπτε για τον υφυπουργό της κυβέρνησης, ο οποίος αδυνατούσε να καταλάβει ότι η μέθοδος πάγκο - πάγκο (κατά το πόρτα - πόρτα)  με την επίκληση του φιλότιμου και μιας αόριστης περί δικαίου αίσθησης, δεν επρόκειτο να φέρει το παραμικρό αποτέλεσμα.

Εκτός κι αν ο Κ. Κουλούρης δεν πίστεψε ποτέ ότι θα κατάφερνε κάτι με αυτό τον τρόπο, αλλά συνοδευόμενος από τις τηλεοπτικές κάμερες επέλεξε να παίξει το, πολύ γνωστό στη χώρα μας, παιχνίδι των εντυπώσεων.

Και στις δύο περιπτώσεις  επρόκειτο και πάλι για δράμα, καθώς αποδεικνυόταν ότι ο αρμόδιος για θέματα εμπορίου υφυπουργός είτε δεν καταλάβαινε τι κάνει,  είτε συνειδητά είχε αποφασίσει να κοροϊδέψει, κυρίως αυτούς που δυσκολεύονταν να τα βγάλουν πέρα και για τους οποίους  η παραμικρή κίνηση στην κατεύθυνση της μείωσης των τιμών, έδινε κάποια ελπίδα.

Δράμα και πάλι λοιπόν, όχι προσωπικό μου αυτή τη φορά.

Στο τελευταίο επεισόδιο με πρωταγωνιστή τον κ. Κουλούρη δεν ήμουν παρών. Δεν είμαι λοιπόν σε θέση να γνωρίζω αν και πόσα κόκκινα φανάρια πέρασε ο πρώην υπουργός. Δεν ξέρω αν έβρισε ή προκάλεσε τους αστυνομικούς. Δεν ξέρω αν πάτησε κατά λάθος, απ’ τον εκνευρισμό του, το γκάζι με αποτέλεσμα να παρασύρει τον νεαρό αστυνομικό.

Θα μου πείτε και τι ξέρεις ;

Ξέρω αυτό που είδα και άκουσα στην τηλεόραση. Τον κ. Κουλούρη να αποκαλεί «Χρηστάκη» τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Χρήστο Παπουτσή.

Με απαξιωτικό τρόπο ο πρώην υπουργός θύμισε στον νυν, ότι περίπου του οφείλει την πολιτική σταδιοδρομία, καθώς αυτός του γνώρισε τον Ανδρέα Παπανδρέου και στη συνέχεια τον χαρακτήρισε αγνώμονα, αφού  ο Χ. Παπουτσής ανταπέδωσε τη χάρη στον Κ. Κουλούρη δίνοντας συγχαρητήρια στους «διώκτες» του αστυνομικούς.

Για μια ακόμη φορά σοκαρίστηκα, σκεπτόμενος ότι αν μπροστά στις κάμερες αποκαλεί μειωτικά « Χρηστάκη» τον πολιτικό προϊστάμενο των αστυνομικών, δεν θέλω να φανταστώ τι θα μπορούσε να πει, χωρίς μάλιστα την παρουσία καμερών, στους κακόμοιρους αστυνομικούς , που είχαν τη φαεινή ιδέα να τον σταματήσουν και να τον ελέγξουν.

Και παρέμεινα σοκαρισμένος με την ιδέα ότι, την ώρα που η κοινωνία είναι έτοιμη να εκραγεί , υπάρχει περίπτωση (τουλάχιστον αυτό υποστήριξε με ανακοίνωσή του το σωματείο των ειδικών φρουρών) ο κ. Κουλούρης να είχε προνομιακή μεταχείριση και να μην είχε την αντιμετώπιση που θα είχε στη θέση του κάθε άλλος Ελληνας πολίτης.

Πρόκειται πάλι για δράμα.

Προσωπικό, πολιτικό, κοινωνικό, ελληνικό…

Σε κάθε περίπτωση όμως, δράμα!