Τα ερείπια και ο Θανάσης

Πολύ θα ήθελα να συμμεριστώ την αισιοδοξία που αποπνέει το σκίτσο του Θανάση Τουμπίδη και το κάλεσμά του στην τρίτη σελίδα. Μάλλον λόγω επαγγέλματος αδυνατώ. Από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν μπορεί παρά στο τέλος της ακανθώδους διαδρομής να υπάρχει ένας πιο βατός δρόμος.

Οι Ελληνες ανεβαίνουμε το Γολγοθά μας, κουβαλώντας εκτός από το δικό μας σταυρό και το σταυρό των «έξυπνων» συμπατριωτών μας. Μας φορούν επιπλέον και βαρίδια στα πόδια, που είναι γυμνά.

Η Θεσσαλονίκη γεμίζει με ερειπωμένα σπίτια, με κενά διαμερίσματα, με γκρέμια και ερείπια. Κουφάρια ξεπηδούν παντού. Η φούσκα των ακινήτων έσκασε. Τα όποια δείγματα αρχιτεκτονικής της πόλης χάνουν και την τελευταία ευκαιρία αναγέννησης. Συνοδεύουν ως ετοιμόρροπα τους πολίτες και τη χώρα. Τα μισοτελειωμένα νέα κτίρια περιμένουν την έξοδο από την κρίση. Κι όμως αυτή δε φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα.

Ολος ο αγώνας, όλες οι θυσίες γι’ ακόμη ένα δάνειο. Περισσότερα βάρη επειδή κάποιοι ακόμη αρνούνται να κάνουν τη δουλειά τους. Κι ο κόσμος παγωμένος, αδρανής, μετέωρος, αποσβολωμένος να παρακολουθεί τις εξελίξεις που σκάνε το ένα κανόνι μετά το άλλο μέσα στο ίδιο του το σπίτι.

Η ανεργία θεριεύει. Τα αφεντικά δεν είναι διατεθειμένα να επωμιστούν μέρος του κόστους της κρίσης. Κλείνουν το μαγαζί για να περάσει η κρίση, να περιορίσουν τη χασούρα και να επανακάμψουν σε καλύτερες εποχές διεκδικώντας ακόμη περισσότερα κέρδη σε μια εξευτελισμένη κοινωνία. Εγκληματούν σε βάρος των εργαζομένων. Σε βάρος των ανθρώπων που τους έκαναν αυτό που είναι και σήμερα καταλήγουν ο ένας μετά τον άλλο στη ζητιανιά γιατί το αφεντικό αποφάσισε να διασφαλίσει τα κέρδη του.

Οι κορώνες περί εθνικής κυριαρχίας, άρνησης υποταγής και υπερηφάνειας μοιάζουν με τον πλέον επαίσχυντο εμπαιγμό ενός λαού που έχει χρεοκοπήσει και αρνείται να το δει.

Λογικά θα έπρεπε να είμαστε καθημερινά όλοι στους δρόμους. Να παλεύουμε, να διεκδικούμε, να αντιστεκόμαστε, να υπερασπιζόμαστε τις ζωές μας. Σε μια συνομιλία μου με έναν Ισπανό μεσήλικα δέχτηκα σφοδρή κριτική για την απάθεια του πολίτη απέναντι σε όσα συμβαίνουν. Προσπάθησα εις μάτην να του εξηγήσω. Μου έφερε τα παραδείγματα της Αργεντινής, της Τουρκίας…

Αδυνατούσα να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά μας. Σκέφτηκα πως τελικά δεν είναι ερειπωμένα μόνο τα κτίρια. Είμαστε οι ίδιοι κουφάρια, που περιφέρουμε την αδυναμία και τη θλίψη μας, περιμένοντας μοιρολατρικά το επόμενο χτύπημα, το τελικό χτύπημα; Πιθανώς.

Με το κεφάλι σκυμμένο δύσκολα θα βρούμε το βατό μονοπάτι. Και είναι απλά θέμα χρόνου το πότε θα πέσουμε μαζί με το σταυρό μας στην ανηφόρα.

Η ανάγκη για ολική ανατροπή είναι πανθομολογούμενη. Σε κάθε γωνιά αυτό ακούω. Όταν φτάνουμε στο δια ταύτα όμως λακίζουμε. Τελικά ή είμαστε άξιοι της μοίρας που μας επιφύλαξαν οι… άλλοι ή περιμένουμε την κατάλληλη ευκαιρία. Να ξέρει κάτι παραπάνω ο Θανάσης;

Τ.Τ.