Οι άνεργοι, το μπούμερανγκ και κάτι προσωπικό

Ανεργία στο 21%. Επισήμως. Αν κάποιος το έλεγε πριν από ένα ή δύο χρόνια θα κατηγορούταν ως κινδυνολόγος. «Δεν είμαστε και Ισπανία», έλεγαν και ξανάλεγαν ορισμένοι. Υπάρχει ειδοποιός διαφορά (και μάλιστα όχι μόνο μία) ανάμεσα στα χαρακτηριστικά της ανεργίας στην Ισπανία και στην Ελλάδα.

Αλλά η σύγκριση αυτή δεν έχει να προσφέρει κάτι. Το δεδομένο στην Ελλάδα είναι το 21%, που μεταφράζεται σε περισσότερους από ένα εκατομμύριο άνεργους ή ενεργό δυναμικό το οποίο παραμένει... απενεργοποιημένο και δυστυχώς αναμένεται να παραμείνει για πολύ καιρό ακόμη.

Ερευνα που εκπόνησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή δείχνει, ειδικά για το πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης και για το τρίτο τρίμηνο του 2011, πως έξι στους δέκα άνεργους παραμένει χωρίς εργασία για περισσότερο από ένα χρόνο. Και το ποσοστό όσων από τους άνεργους παραμένουν χωρίς δουλειά για διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων ετών αυξήθηκε συγκριτικά με το 2010 κατά 51%.

Η αύξηση της ανεργίας πλήττει κυρίως όσους έχουν ένα ανώτερο επίπεδο μόρφωσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα φτηνά εργατικά χέρια των αποφοίτων δημοτικών σχολείων γνώρισαν σε αυτό το διάστημα αύξηση της ανεργίας που δεν ξεπερνά το 14%, ενώ οι κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων μέσα σε ένα χρόνο γνωρίζουν αύξηση των ποσοστών ανεργίας κατά περίπου 180%.

Σε ένα χρόνο (τρίτο τρίμηνο 2010 - 2011) η ανεργία στο πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης αυξήθηκε κατά 6% (ποσοστό πλέον 22,1%).

Οι κλάδοι που φαίνεται να πλήττονται περισσότερο από την ανεργία είναι το εμπόριο, οι κατασκευές και η μεταποίηση. Σ' αυτούς η απώλεια θέσεων εργασίας είναι δραματική.

Το πρόβλημα της ανεργίας είναι τόσο εκρηκτικό, που ανοίγει την όρεξη των πάσης φύσεως αφεντικών για να ξεπεράσουν τα χειρότερα σενάρια εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Πατώντας στην ανάγκη για ένα κομμάτι ψωμί, με τη βοήθεια της Πολιτείας που νομοθετεί για παιδιά και αποπαίδια, αποκτούν τη στρατιά των φτηνών σύγχρονων δούλων που θα τους βγάλουν τη δουλειά στα χρόνια της κρίσης (μας).

Αλήθεια, πιστεύουν όλοι αυτοί πως κερδίζουν πραγματικά από την εξαθλίωση του εργατικού δυναμικού τους; Το αποτέλεσμα θα φανεί. Γιατί κάτι μου λέει όμως πως θα γυρίσει μπούμερανγκ;

Υ.Γ.: Ενιωσα την ανάγκη -και παρακαλώ να μου επιτρέψουν οι αναγνώστες τον αμιγώς προσωπικό χαρακτήρα του σημειώματος- να αναφερθώ σε κάτι που εκ πρώτης όψεως δεν αφορά παρά σε πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Πριν από λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή στα 62 χρόνια του ο δημοσιογραφικός δάσκαλός μου. Ο Δημήτρης Θεοδωρίδης μου έμαθε τη δουλειά, με κράτησε σ' αυτή και κυρίως με έμαθε γράμματα. Αν αποδείχτηκα καλός μαθητής ή όχι δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως ένας δημοσιογράφος, από εκείνους που δε φοβήθηκαν να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση τους (σε αντίθεση με τους πολλούς), ο οποίος παρείχε ενημέρωση για δεκαετίες στους Θεσσαλονικείς δεν είναι πια μαζί μας. Κι αυτό δεν είναι πλήγμα για τους «πάρα πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους» που προανέφερα, αλλά για την ίδια τη Θεσσαλονίκη, για το αγαθό της ενημέρωσης. Ως ένας από εκείνους που του οφείλουν τη δημοσιογραφική ύπαρξή τους θα ήθελα να συνεχίσω την τελευταία μας συζήτηση: «Εκείνον τον καφέ τελικά αποφάσισες εσύ πού θα τον πιούμε. Θα λείψεις και θα μου λείψεις».

Τ.Τ.