Μήπως να κοιτούσαμε δίπλα μας, στο μέλλον;

Στη λεγόμενη ξύλινη γλώσσα εντάχθηκαν με τα χρόνια μια σειρά από εκφράσεις που καθ’ υπερβολή χρησιμοποιούσαμε προκειμένου να δώσουμε μια εντυπωσιακή εικόνα για το τι συμβαίνει ανά περίπτωση. Για παράδειγμα: «στο… δρόμο κινδυνεύουν να μείνουν», «ημέρες ισχνών αγελάδων περνά…», «το ψωμί ψωμάκι θα πουν…» κ.ο.κ.

Σήμερα που η πραγματικότητα φέρνει αυτή τη φρασεολογία στην καθημερινότητά μας, χωρίς καμιά υπερβολή, με τις εικόνες των «αθλίων» να βρίσκονται γύρω από εμάς ή με εμάς μέσα στο κάδρο, πιθανώς να επανεκτιμήσουμε τις υπερβολές μας, που δημιούργησαν όλη αυτή τη στρεβλή κατάσταση και αποτέλεσαν τη βάση του παραμορφωτικού φακού υπό το πρίσμα του οποίου μάθαμε επί δεκαετίες να βλέπουμε τα πράγματα. 

Οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται με απίστευτους ρυθμούς, οι ρακοσυλλέκτες σέρνουν τα κορμιά τους σε κάθε γειτονιά, οι πεινασμένοι θάβουν την ντροπή τους πίσω από την πλάτη του προηγούμενου στην ουρά του συσσιτίου. Το προ μηνών περιθώριο μπορεί να αποδειχθεί ένας φιλόξενος χώρος για όλους μας. Με την ανεργία, ακόμη και στα επίσημα ποσοστά, να ξεπερνά κάθε φαντασία και τους «τυχερούς» που παραμένουν εργαζόμενοι να μακαρίζουν την τύχη τους διότι δεν αναγκάζονται ρακένδυτοι να ζητήσουν ελεημοσύνη (προς το παρόν), αλλά έχουν ένα μεροκάματο για να μην πεινάσει το βλαστάρι τους, η πορεία των πολιτών αυτής της χώρας δεν απέχει καθόλου από τη συντεταγμένη, ελεγχόμενη, ανεξέλεγκτη, άτακτη ή όποια άλλη χρεωκοπία.

Δυστυχώς, με τις αδιέξοδες και καταστροφικές συνταγές αντιμετώπισης της κρίσης, οι πολίτες πεινάνε, ενώ δεν ευημερούν ούτε οι αριθμοί.

Επί περίπου δυο εβδομάδες η καθοδηγούμενη ενημέρωση αναλώθηκε στη μίζερη και χυδαία –κατακίτρινη- λογική της «κατσίκας του γείτονα». Ο μεγάλος καημός, το «σπέρμα και αίμα», που ζητούσαν για λογαριασμό της κοινής γνώμης οι «πατερούληδες της τέταρτης εξουσίας», βρήκε βάλσαμο. Μάθαμε ποιος έβγαλε το ένα εκατομμύριο ευρώ στο εξωτερικό.

Και η ικανοποίηση των ανθρωποφαγικών ενστίκτων ηρέμησε την κοινωνία, απάλλαξε τους μη έχοντες από τα βάσανά τους, έγινε θέμα κοινωνικού σχολιασμού και… απόδειξη πως οι θεσμοί λειτουργούν.

Την ίδια ώρα, χώρος για την ανέχεια, τη φτώχεια, την αδυναμία επιβίωσης στην επικαιρότητά μας δεν υπήρχαν παρά για λίγα δευτερόλεπτα. Αν αυτός ο κοινωνικός και ηθικός ξεπεσμός δεν είναι ενδεικτικός της ανυποληψίας στην οποία έχουμε περιέλθει όλοι μας, τότε τι είναι; Αντί να συμπάσχουμε με εκείνον που σκύβει μέσα στα σκουπίδια, με εκείνον που κούρνιασε στην είσοδο της πολυκατοικίας μας, με τον τρίτο που κρέμασε στο στήθος του το χαρτόνι με την έκκληση για βοήθεια, ασχολούμαστε με την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στο νόμιμο και το ηθικό.

Ανάθεμα κι αν καταλαβαίνουμε πια την ύπαρξη διαφοράς… Αλλά θα μου πεις κι αυτή η φράση πια στην ξύλινη γλώσσα ανήκει.

Υ.Γ.: Ακόμη να πιστέψω ότι εντός της Βουλής ο πρόεδρός της έκανε λόγο για νόμιμο και ηθικό. Βλέπετε είχα κατά νου εκείνο το πάρκο (του) στην Πίνδο…

Τ.Τ.