Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

editorial

Από αδιέξοδο σε αδιέξοδο οδηγούν τους πολίτες και τα νοικοκυριά οι συνταγές λιτότητας στο παγκόσμιο πειραματόζωο, την Ελλάδα. Είναι εμφανές ότι οι πολιτικές επιλογές του «τελειωμένου» συστήματος, που εκπροσωπεί η παρούσα κυβέρνηση, οδηγούν στη φτώχεια όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού.
Ηδη διαθέτουμε το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό φτωχών εργαζόμενων στην ΕΕ μετά τη Ρουμανία κι ένα από τα υψηλότερα ποσοστά φτώχειας στο σύνολο του πληθυσμού μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Πρόκειται για μονομερή εσωτερική υποτίμηση σε βάρος της εργασίας, οικονομικά αναποτελεσματική και κοινωνικά τραγική για τις πλέον ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες.
Ακόμη και μπροστά σε αυτά τα δεδομένα όμως το πολιτικό σύστημα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να συντηρήσει το χαρακτήρα του... αρπακτικού. Η μείωση κατά 25% της χρηματοδότησης των κομμάτων (από το 2013), που προβλέπεται σε εισήγηση του υπουργείου Εσωτερικών, ποια αντιστοίχηση έχει απέναντι στην ισοπέδωση που υφίστανται οι μισθοί, απέναντι στην εκρηκτική ανεργία και τις περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες;
Τα ποσά που λαμβάνουν τα κόμματα είναι προκλητικά και είναι τόσο άθλιοι οι διαχειριστές τους, που δεν τους αρκούν, γι' αυτό άλλωστε και ανακάλυψαν  παραθυράκια για χρηματοδότησή τους μέσω ΝΠΙΔ, ιδιωτών και πάσης φύσεως... ευγενικών χορηγών. Τα χρέη τους έτσι κι αλλιώς απέδειξαν ότι προτίθενται να τα μετακυλήσουν και πάλι στον προϋπολογισμό και στους φορολογούμενους. Οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν ζητήσει η μείωση της κομματικής χρηματοδότησης να φτάσει στο 50%.
Αλλά στην Ελλάδα ασχολούμαστε με... πολύ σημαντικότερα πράγματα, όπως τα μνημόνια, το PSI, το κούρεμα, τα νέα δάνεια... Είναι σαφές ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους είναι αναγκαία εδώ που φτάσαμε. Με την προϋπόθεση ότι θα οδηγηθούμε σε δημόσιο χρέος που θα είναι τελικά βιώσιμο. Η εσωτερική υποτίμηση που επέλεξαν ως συνταγή και η βίαιη ύφεση όχι μόνο δε λύνουν, αλλά δε μεταθέτουν και για πολύ μακριά το πρόβλημα. Εξυπηρετούνται και πάλι συμφέροντα εγχώρια και διεθνή και πάντως όχι το συλλογικό ή εθνικό συμφέρον.
Τα νέα μέτρα είναι μπροστά μας. Μήπως αντί γι' αυτά θα έπρεπε να ληφθούν -επειγόντως- μέτρα αντιμετώπισης του κοινωνικού κόστους της αλγεινής συμφωνίας;
Αραγε πού είναι οι πολιτικές ενίσχυσης της απασχόλησης και της πραγματικής οικονομίας, της ανακατανομής βαρών μέσω δίκαιης φορολογικής μεταρρύθμισης και φορολόγησης του πλούτου ή η εφαρμογή ενός νέου προτύπου βιώσιμης ευημερίας;
Κόψε κόψε δεν έμεινε τίποτα πια και τα... κουρέλια συνήθως καταλήγουν στα σκουπίδια. Το τέρμα στο αδιέξοδο πλησιάζει όσο δεν έρχονται εκλογές. Τουλάχιστον θα είναι μια ευκαιρία...

Δεν υπάρχουν σχόλια: