Χριστούγεννα «δαγκωτό»

Πόσο δύσκολο είναι να μπεις στη θέση του πιτσιρικά που μαγεύεται με το τίποτα, με μερικά φωτάκια, που απλώς αλλάζουν τη γνώριμη εικόνα της καθημερινότητάς του; Πόσο δύσκολο είναι να τα αφήσεις όλα πίσω για λίγο και να σκάσεις ένα χαμόγελο, επειδή παραμυθιάστηκες κι εσύ από το πνεύμα των Χριστουγέννων; Και που σκέφτεσαι βρίσκεις κάποια λύση;

Περνούσα από τη λεωφόρο Νίκης και «κόλλησε» το μάτι μου στα παιδιά. Η λάμψη στα μάτια τους από το φανταστικό κόσμο, στον οποίο έβαλαν τον εαυτό τους πλησιάζοντας 
τα φωτάκια και τις κατασκευές, σε αντιδιαστολή με το συνοφρυωμένο πατέρα, που δεν μπορεί να ξεχαστεί ούτε για λίγο. Χωρίς να το καταλάβω ταυτίστηκα με τον ενήλικο. Με το ζόρι χαρούμενος;

Υπογράμμισα τις δυο σκέψεις που στοιχειώνουν την καθημερινότητά μου τα φετινά Χριστούγεννα. Για όσους δεν το κατάλαβαν αυτές οι γιορτές για τους ανθρώπους των ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης δεν είναι ίδιες. Μετρούν θύματα και πληγές, όπως και οι περισσότεροι επαγγελματικοί χώροι. Λύσεις δε βρίσκω και με το ζόρι να χαρώ δε γίνεται. Μόνο να μείνω πιστός στο επάγγελμά μου μπορώ και να ανακουφιστώ αναλογιζόμενος πως αυτά για τα οποία έγραφα ήρθε η ώρα να τα ζήσω. Με την –έστω χριστουγεννιάτικη- ελπίδα να νοιαστεί κάποιος αντιστοίχως και για μένα. Μόνο να ντυθώ «Χριστούγεννο» μπορώ και να μπω στο παραμύθι του πιτσιρικά. Μου αρκεί να κοιτάξω στα μάτια του.

Θα έχουμε Καλά Χριστούγεννα συνάδελφοι.

Τ.Τ.