Αναζητώντας το χαμένο χρόνο

Και βέβαια η έννοια του χρόνου είναι σχετική. Πέρα όμως από τη φιλοσοφική του διάσταση, το χωροχρόνο ή τις εξισώσεις του Αϊνστάιν, ο χρόνος ενός καθημερινού ανθρώπου είναι πολύτιμος και αναντικατάστατος.

Ζούμε, άλλοι δημιουργώντας άλλοι καταστρέφοντας κι άλλοι σε μια αποδεκτή ισορροπία μεταξύ τους. Όλοι όμως με μια εντυπωσιακή χουβαρδοσύνη απέναντι στο χρόνο που μας μένει πριν το τέλος. 

Δεν είναι μόνο αυτοί που αγωνίζονται να συσσωρεύσουν πλούτο και παλιότερα αντιμετωπίζονταν από τη λαϊκή σοφία με την απαξίωση «μαζί του θα τα πάρει». Όλοι μας σχεδιάζουμε το μέλλον λες και θα είμαστε περίπου αιώνιοι, εκτός και ΑΝ συμβεί κάτι αναπάντεχο!

Και κάποια στιγμή μπορεί να ξυπνήσουμε με πάταγο, π.χ. μετά από κάποια κρίσιμη αρρώστια, 
και να δούμε διαφορετικά τη ζωή ή έστω τον παρελθόντα χρόνο μας. Και θα διαπιστώσουμε π.χ. στα 60 μας ότι τα 20 χρόνια κοιμόμασταν, τα 20 χρόνια δουλεύαμε ή κάναμε νοικοκυριό, οκτώ χρόνια βλέπαμε τηλεόραση, πέντε χρόνια μετακινούμασταν και τα υπόλοιπα επτά χρόνια αγωνιούσαμε μήπως η ζωή μας περνάει χωρίς νόημα και ουσία και ντοπάραμε τον εαυτό μας με στιγμιαίες ενέσεις ευτυχίας: μια γέννηση, ένα γλέντι, μια επιτυχία, μια αναγνώριση.

 Είναι χαρακτηριστικές οι πρόσφατες απαντήσεις των αμερικάνων ηλικιωμένων στο ερώτημα για ποιες απασχολήσεις στη ζωή τους μετανιώνουν. Το 67% μετανιώνει γιατί έχανε την ώρα του ανησυχώντας για διάφορα -ίσως χωρίς νόημα! Το 35% μετανιώνει γιατί έβλεπε πολλή τηλεόραση! Το 27% γιατί έχανε πολύ χρόνο καθημερινά για να πάει στη δουλειά και το 19% γιατί ασχολούνταν περισσότερο από ό,τι έπρεπε με τις δουλειές του σπιτιού.

Προφανώς και ο κατάλογος της έρευνας θα περιλάμβανε (δεν τη γνωρίζουμε όλη) και αρκετά μεγάλο ποσοστό μετανιωμένων για τη δουλειά τους, για το γάμο τους, για τις σπουδές τους, για εκείνες τις επιλογές, τέλος πάντων, που αφήνουν βαθιά τα σημάδια τους πάνω μας.

Καλύτερα πάντως να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες. Η παθητική αποδοχή της τρέχουσας ροής και των δεδομένων της ζωής, σου στερεί τη δυνατότητα να αντλήσεις αξιοπρέπεια και αυτοεκτίμηση από εκείνα τα χιλιάδες μικρά καθημερινά «όχι», που έπρεπε να πούμε και το αναβάλαμε ή το ματαιώσαμε.

Do it or die, λένε κάποιοι. Και υπάρχουν πολλές μορφές μικρού καθημερινού θανάτου.

MAT