Θεσσαλονίκη χωρίς εφημερίδες; Το ζήσαμε κι αυτό και φοβάμαι μήπως το βίωμα μάς γίνει συνήθεια… Ανησύχησε κάποιος που στερήθηκε για κάποιες μέρες το αγαθό της ενημέρωσης; Ειδικότερα της τοπικής; Από την πολυήμερη απουσία Αγγελιοφόρου και Μακεδονίας ή Θεσσαλονίκης, μέτρησε η πόλη επιπτώσεις ή «δεν έγινε και τίποτα»;
Η κρίση στον Τύπο δεν είναι τοπικό φαινόμενο. Ως γενικότερο αποτελεί αντικείμενο ευρύτατου διαλόγου και συναντά ποικίλες ερμηνείες. Σε μια πόλη περίπου ενός εκατομμυρίου κατοίκων πάντως δεν είναι συνηθισμένο να μην υπάρχει στα περίπτερα ούτε μια τοπική εφημερίδα.
Οι ιδιοκτήτες, οι διαχειριστές και οι εργαζόμενοι στα δυο σημαντικά εκδοτικά συγκροτήματα της Θεσσαλονίκης θα καταλήξουν σε μια λύση, η οποία υπό τις παρούσες συνθήκες, μόνο εύκολη δεν μπορεί να είναι.
Τίθεται όμως ένα μείζον ζήτημα, που αν υπήρχε η διάθεση να εξεταστεί με αντικειμενικότητα πιθανώς να έδινε μια λύση στο πρόβλημα. Είναι η απάντηση στο ερώτημα: Κατά πόσο οι Θεσσαλονικείς θεωρούν αγαθό την ενημέρωση;
Εχω την εντύπωση ότι τα στοιχεία παρέχουν ενδείξεις απογοητευτικές. Με χαμηλές κυκλοφορίες, οι τοπικές εφημερίδες δεν έχουν καταστεί αναγκαίες και επ’ ουδενί δεν μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε «καθημερινή συνήθεια» για τους κατοίκους του πολεοδομικού συγκροτήματος. Μια εφημερίδα δεμένη με τη ζωή της πόλης γίνεται αντικείμενο συζήτησης, λειτουργεί εξισορροπητικά στην καθημερινότητα, ενημερώνει για τα τοπικά δρώμενα, δημοσιοποιεί απόψεις, έχει παρεμβατικό ρόλο, κινητοποιεί και συμπαρίσταται στα προβλήματα των πολιτών. Προφανώς και πολλά ακόμη συνθέτουν το ρόλο της, πάντα με επίκεντρο την υπεύθυνη ενημέρωση των πολιτών.
Βάσει των κυκλοφοριακών δεδομένων, οι τοπικές εφημερίδες δεν κατάφεραν να γίνουν κομμάτι της καθημερινότητας των Θεσσαλονικιών. Οι ευθύνες βαρύνουν όλους. Η αλλαγή νοοτροπίας όλων είναι αναγκαία. Λόγω της ιδιότητάς μου και της συμμετοχής μου στο πρόβλημα δε θα απαριθμήσω τις ευθύνες εργοδοτών, εργαζομένων και συνδικαλιστικών φορέων. Θα αφήσω τους πολίτες να κρίνουν.
Θα ήθελα ωστόσο να προβληματιστούν οι ίδιοι οι Θεσσαλονικείς, αν είναι ικανοποιημένοι από την ενημέρωση που τους παρέχεται σε «ζωντανό» χρόνο για τα κυκλοφοριακά προβλήματα στην Κατεχάκη, όταν περιμένουν με τις ώρες στο φανάρι Τσιμισκή και Εθνικής Αμύνης. Θα ήθελα να προβληματιστούν αν πραγματικά μπορούν να δημοσιοποιήσουν το πρόβλημά τους σε ένα πανελλαδικής εμβέλειας μέσο. Αν δεν αγοράζουν τις τοπικές εφημερίδες μαζικά επειδή δεν τους περισσεύουν τα 1,30 ευρώ, το σέβομαι. Συγνώμη που δεν το πιστεύω. Αν θεωρούν ότι δεν ενημερώνονται επαρκώς από τα τοπικά μέσα, επίσης το σέβομαι. Συγνώμη που διαφωνώ. Αν δεν τους ενδιαφέρει η ενημέρωση για το τι γίνεται στον τόπο τους, αν δεν τους ενδιαφέρει η πόλη τους και οι αποφάσεις που καθορίζουν την καθημερινότητά τους, τότε πηγαίνω… πάσο. Σηκώνω τα χέρια ψηλά…
Οσο για τους τοπικούς φορείς πραγματικά λυπάμαι. Πλην μετρημένων στα δάχτυλα εξαιρέσεων, δεν μπήκαν στον κόπο να συντάξουν μια ανακοίνωση για να δηλώσουν την ανάγκη ύπαρξης των τοπικών μέσων, τα οποία είναι τα μόνα που τους δίνουν βήμα. Τελικά το μόνο που γνωρίζουν είναι πώς να κατακλύζουν το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο εφημερίδων και δημοσιογράφων, πώς να μας βομβαρδίζουν με τοποθετήσεις επί παντός του επιστητού, πώς να λιώνουν τα τηλέφωνά μας, για να κερδίσουν μια θέση στην αρένα της δημοσιότητας. Τόσο τους λείψαμε…
Τ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου